EEN SCHONE SCHELDE IN DE UITVERKOOP
Er breken spannende tijden aan voor een ieder die de Westerschelde een warm hart toedraagt. En wie doet dat ondertussen
niet? Het besef begint bij steeds meer mensen door te dringen dat het Schelde-estuariiim tot de mooiste van Europa
behoort. Of is het eigenlijk niet de mooisteMeanderende geulen, wandelende platen, uitgestrekte schorren en een getijbe
weging die nog op ruim honderd kilometer van de monding merkbaar is. Er zijn echter enige grote bedreigingen aan de
horizon.
Plannen
Voor het behoud van het schone en
voor de grote schoonmaak van de
vuile rivier zijn de verdiepingsplannen
van de Vlaamse regering van buiten
gewoon belang. Rijkswaterstaat wil
voor de verdieping aan de Vlaamse
regering al een vergunning geven,
maar de Zeeuwse Milieu Federatie
(ZMF) heeft daar samen met 6 andere
Nederlandse en Vlaamse natuur- en
milieuorganisaties bezwaar tegen aan
getekend. Het is zeer de vraag of de
Nederlandse regering voet bij stuk
houdt dat er pas verdiept mag worden
als er zicht is op een duidelijke verbe
tering van de waterkwaliteit. Moet er
per se verdiept worden, en zo ja,
bestaat er een methode te verdiepen
zonder schade toe te brengen aan
natuur en milieu. Het wordt een heel
gevecht, die verdieping van de
Westerschelde. Er staan grote belan
gen op het spel.
Antwerpen
Het zal je als wereldhaven maar over
komen dat je vaarweg in een ander
land ligt. De Antwerpse havenbaron
nen zullen het Prins Maurits nooit ver
geven, dat hij op een onbewaakt ogen
blik een paar stadjes als Sluis en Hulst
op de Spanjaarden veroverde.
Achteraf kan het gezien worden als
een strategische zet, maar dat was het
toen zeker niet. De Schelde stroomde
nog gewoon via de Oosterschelde in
de Noordzee, en de Honte of
Westerschelde was maar een miezerig
stroompje.
Weliswaar werd de vrije doorvaart van
Antwerpen naar zee bij de onafhanke
lijkheid van België ruim 150 jaar gele
den per traktaat geregeld, maar echt
vrij is Antwerpen niet op de
Westerschelde. Vanaf hel moment dat
de schepen zo diep steken dat ze niet
of nauwelijks de ondiepe drempels in
de eeuwig wijzigende vaargeul kunnen
passeren, moet er gebaggerd worden.
En op zo'n moment is en blijft het
Nederlands grondgebied.
Het gaat nog goed, zolang er door de
beide regeringen op dezelfde wijze
over het probleem wordt gedacht. Nu
er echter andere winden waaien aan
beide zijden van de grens als het over
natuur en milieu gaat, levert dat pro
blemen op, een communicatiepro
bleem vooral.
Nederland heeft als mondingsgebied
van een aantal vuile Europese rivieren
z'n lesje wel geleerd. Het loopt voorop
bij het terugdringen van de waterver
vuiling. Dat kost ook de burgers steeds
meer geld. Het wordt voor de water
schappen moeilijk om de inwoners
met hoge lasten te confronteren om hel
afvalwater schoon in de Westerschelde
te kunnen lozen, terwijl bij de grens
een enorme vuil vracht passeert.
De gemiddelde Vlaamse bestuurder
kan de Nederlandse bezorgdheid om
het milieu niet serieus nemen. Dal
doet hij in eigen huis ook niet. België
verdenkt Nederland van onwil als het
speciale eisen stelt aan de waterkwali
teit van de Schelde, of een baggerme-
o
