In Memoriam
De volgende morgen las ik het doods
bericht in de krant: Van 't Westeinde
(zo werd hij altijd door ons aangespro
ken, de voornaam wordt hier gewoon
tegetrouw bij een ouder persoon niet
genoemd) was op 27 augustus uit ons
midden weggenomen.
Alhoewel ik van de zonen Petrus en
Cor gehoord had dat hij de laatste tijd
bij lange niet meer de oude was, was
ik geschokt door de onheilstijding.
Hij was voor mij altijd een sympathiek
en introvert persoon; iemand die jaren
lang - in een fotoalbum van 1980 zie
je hem al aan het werk - 's winters
trouw hielp met knotten en snoeien.
Weliswaar niet meer in de bomen;
'Joa Sjoak, das voo de joenge garde
wor\ zei hij dan bijna verontschuldi
gend. net alsof dit van hem op die
leeftijd (in de tachtig) nog verlangd
werd.
Hij maakte zich verdienstelijk door het
opruimen van het snoeihout of met
'musteren', en dan kon hij
Dikwijls kwamen dan de verhalen los
van het 'troenk'n kapp'n' van vroeger:
hoe bij opbod door een notaris 'k
kwop'n troenk'n (het ge waai van een
bepaald aantal knotbomen) verkocht
werden. Hoe de ouderen het ge waai
kapten met kapmessen, en hoe de
'joengers' het hout 'eff'n mosl'n
legg'n', waarna volgens vaste regels
(o.a. enige dikke 'knippels' onderin)
gemusterd werd.
Als er staken geplant werden, was het
steevast: 'Schone in de reke wor' en
dan keek hij de rij langs of ze wel net
jes in het gelid stonden.
2 Jaar geleden, hij was toen al 85, is
hij er tot zijn grote spijt wegens zijn
gezondheid mee moeten stoppen. Hij
had het naar zijn zin bij ons, want
thuis zitten was niets voor hem:
'Sjoak, t'is wa wö, de muur'n komm'n
op j'af' zei hij dan.
Van 't Westeinde was één der laatsten
van een generatie, die al het handwerk
op en rond de boerderij heeft doorge
maakt, en daardoor ontzettend veel
ervaring en handigheid had opgedaan,
en niet in het minst door hard werken:
het knotten en snoeien van ons is daar
bij vergeleken maar kinderspel.
Op 30 augustus hebben we in de kerk
en op het kerkhof van de Groe
afscheid van hem genomen. De tekst
van de bidprentjes was treffend, maar
vooral de tekeningen erop ontroerden
me: een boerderij in een heiige achter
grond met vooraan een zeer oude.
door weer en wind neergebogen knot-
boom. Voor mij symbolisch voor Van
'l Westeinde. Op het andere bidprentje
ook weer in dezelfde achtergrond een
toren (die van de Groe met op de
voorgrond een aantal mooie knotbo
men. Ook hier weer de symboliek: de
kerk, waaraan hij zo trouw was. en de
natuur, waarin hij zo trouw werkte.
Het zal op 31 december een raar
gevoel zijn dat ik hem niet meer hoef
op te bellen om hem te feliciteren: hij
verjaarde, net als schrijver dezes, op
"ouw'jaor."
Ik hoop dat de door zijn overlijden
veroorzaakte leegte binnen zijn familie
en ook binnen 't Duumpje opgevuld
kan worden door de nagedachtenis aan
hem die altijd zo trouw, bescheiden en
onbaatzuchtig een groot aantal taken
verrichtte.
Sjaak Herman.
Maart 1982. Op de Golepoldersedijk.
toen nog geen eigendom van Petrus.
Links staand Van 't West einde, met
verder Reggie Corijn en zittend rechts
Petrus en mijn moeder, die wafels
gebracht heeft ter versterking van de
inwendige mens.
7
