Bij het naderen van de winter
verliest 'tDuumpje een van haar koninginnen
Deze tekst stond boven de advertentie
en hij was van toepassing op Ineke
Batselaere, inderdaad één der konin
ginnen van het Duumpje.
Zaterdagnacht 17 november overleed
ze plotseling terwijl we de vrijdag
eraan voorafgaand tijdens de maande
lijkse planologievergadering na afloop
nog uitgebreid hadden zitten bomen,
tot in de kleine uurtjes. Het was zo'n
avond dat niemand haast had: zo af en
toe komt dat nog wel eens voor. Zo'n
avond waar allerlei oude verhalen
werden opgehaald, en voor sommigen
ook nieuwe. Want 't Duumpje bestaat
reeds enige decennia, en Ineke was er
van het begin af bij.
Toen de mede-'vergaderaars' dan ook
maandag de advertentie in de krant
lazen, was de eerste reactie er een van
ongeloof. Onze Ineke.
Bij de 'heroprichting' van 't Duumpje
in de jaren zeventig was ze aanwezig
en lange tijd bleef ze één der steunpi
laren der vereniging. Ze werkte mee
aan het eerste proefnummer van dit
blad, in 1975, met het stukje 'De
Natuur en de Mens.' Hierin vroeg ze
zich af of er niet meer gestreefd moest
worden naar leefbaarheid, in plaats
van naar een steeds grotere welvaart,
een ook nu nog steeds actueel thema.
In 1990, toen ze met haar schoon
heidssalon begon, en ze zich hierop
moest concentreren, was ze genood
zaakt haar clubactiviteiten te beper
ken. Ze beëindigde haar bestuurstaken,
maar indien nodig konden we altijd
een beroep op haar doen, want de ware
geest bleef aanwezig.
Toen ze enige jaren terug haai- zaak
redelijk op poten had en weer wat tijd
kon vrijmaken, gaf ze te kennen dat ze
'best weer eens wat in de vereniging
wilde doen'. De waterschapsverkiezin
gen stonden voor de deur en we zoch
ten een goede kandidaat. Een zware
kandidaat ook, want de natuur is in dit
soort organen altijd een ondergescho
ven kind geweest en we moesten
ervoor waken dat het geen onderge
schoven kind blééf.
Met een verbluffend aantal stemmen
werd Ineke door onze ingezetenen
gekozen. Ze vatte haar taak buitenge
woon serieus op, verdiepte zich in de
abstracte cijfers en via allerlei kanalen
trachtte ze het naadje van de kous te
weten te komen, want ze ging niet
over een nacht ijs. In het algemeen
bestuur was het zeker geen gemakke
lijke tante, want ze stelde veel zaken
ter discussie die voordien nooit
besproken waren. In kleine kring deed
ze er soms, zoals die vrijdag, met
verve, verslag van.
Dat ze binnen de vereniging een bij
zonder lange periode actief geweest
was, bleek ook tijdens de begraving,
waar de huidige actievelingen hun
voorgangers ontmoetten, die van hein
de en ver gekomen waren.
Zo'n droeve gebeurtenis is ook altijd
aanleiding allerlei situaties de revue te
laten passeren; situaties waarvan Ineke
deel. uitmaakte en waarin, naast het
doel waarvoor men bijeen was, ook
altijd 'de leute' een rol speelde. Her
inneringen aan de Zwin-excursies die
ze vele jaren zeer enthousiast bege
leidde. Herinneringen aan het café
erna: 'Hoeveel waren er onderuit
gegaan', (languit in de modder) en
hoeveel geld had het haar (als pen
ningmeester) weer opgeleverd. Weer
anderen noemden haar verbluffende
vermogen om, als ze een vogel dich
terbij zag komen waarvan de naam
haar niet te binnen wilde schieten, te
beginnen over een plantje dat ze zag,
en beter bekend was.
Als je haar pas kort kende, kon je
amper geloven met een natuurbe-
schermster van doen te hebben: ze vol
deed qua gedrag en qua uiterlijk niet
echt aan het beeld dat men hiervan
had. Ze was gemotiveerd actief, maar
kon er ook hard om lachen, als ze din
gen deed die 'naar de letter' eigenlijk
niet 'mochten'. Ze had een soort ei
genzinnigheid, ofwel onafhankelijk
heid die haar nooit verliet. Recht door
zee en West-Zeeuws-Vlaams.
Ze had het net zo goed voor elkaar: in
'Truzement' had ze het goed naar haar
zin, ze woonde er met plezier, ze
genoot en was deelgenoot van het
dorpsleven, en ze genoot van haar
werk, sinds enige weken in haar nieu
we salon naast haar woning. Het is
moeilijk te verkroppen dat haai- genot
maar zo kort heeft mogen duren.
Foto: Peter Verdunnen,
14 oktober 1996
2