Nieuwkerkse Kreek; een excursie
Zondag 11 april had zich een groep
van ruim 25 geïnteresseerden verza
meld bij 't Wafeldurp, de zuidelijke
arm van de Nieuwkerkse Kreek, voor
een excursie. Het weer leende zich er
uitstekend voor. Ondanks de voorspel
lingen, scheen de zon lekker, en we
hadden windje mee. Wat kon men zich
nog meer wensen?
Excursieleider was Willy Maenhaut
die in het kort schetste voor de aanwe
zigen dat hij sinds kort met pensioen
was, en nog minder tijd had dan in de
periode dat hij nog voor het water
schap werkzaam was. De excursie
sloot goed aan bij zijn werk destijds,
want een van zijn taken was ervoor te
zorgen dat de kreken in een goede toe
stand bleven. De laatste jaren werd bij
de kreken gevochten tegen de bierkaai
en dit terwijl het er enige decennia wel
anders uitzag. Hij citeerde enige zin
nen uit een tekst van 20 jaar gele
den, waarin sprake is van een liefelij
ke, met riet omzoomde kreek.
Van dit lieflijke was een tiental jaren
geleden weinig meer over. Alle oevers
waren flink afgekalfd en steeds meer
landbouwgrond verdween in de kreek.
De grondeigenaar trachtte met hele
voeren puin de afkalving te bestrijden,
maar dat hielp maar even. De golven
gingen even later vrolijk hun gang.
Nieuwe inzichten
Nieuwe inzichten deden zich echter
voor: de natuurvriendelijke oevers.
Het klinkt mooi, maar er zat heel wat
meer aan vast dan een iets gewijzigde
aanpak. Het kwam erop neer dat van
de grondeigenaar een lap grond gren
zend aan de kreek in eigendom ver
worven werd door het waterschap en
volledig anders ingericht. Zodanig dat
het oude vertrouwde riet weer kon
wortelen, en gedurende een reeks van
jaren op eigen kracht voldoende ste
vigheid verwierf om de golven te kun
nen trotseren.
Omdat het riet geplant werd met uiter
mate kleine polletjes, duurt het enige
jaren alvorens hier de broodnodige
stevigheid verkregen wordt. Voor de
rietberm werd een flinke grondberm
aangebracht van 2 meter breed die
ervoor zorgdroeg dat het riet enige
jaren de kans kreeg voldoende te wor
telen.
Het geheel was een kostbare geschie
denis, maar in het kader van de landin
richting, werden de plannen net op tijd
ingebracht door de zojuist opgerichte
stichting Dijk- en Kreekbehoud, een
stichting die de voor onze streek zo
kenmerkende dijken en kreken teloor
zagen gaan, en via deze stichting de
teloorgang een halt wilde toeroepen.
Zo werd extra subsidie voor de
Nieuwkerkse Kreek aangeboord, en zo
kreeg daar de landinrichting een heel
andere loop dan oorspronkelijk ge
pland was. Langs het gehele kreekge
deelte, oostelijk van de weg Scherp-
bier - Groede werd zo'n grondberm
aangelegd, en hierachter een enorm
aantal rietpolletjes ingeplant.
Nu, enige jaren later, blijkt het riet op
een groot aantal plaatsen goed aange
slagen te zijn. Op andere plaatsen ech
ter, waar de golven, opgestuwd door
de wind, vrij spel kregen, is de grond-
wal geheel verdwenen. Daar waar men
dit tevoren zag aankomen, is de grond-
wal versterkt met vlasdoek, maar op
andere plaatsen heeft dit niet mogen
baten. Ook de bisamratten, de eerste
jaren afwezig, zijn weer terug.
Na de inleiding stapte het gezelschap
de grondberm op en begon aan de
wandeling. Zo af en toe werd even ge-
stopt om enige toelichting te verschaf
fen.
Na een flink eindgelopen te hebben,
en na het nemen van een slootje, be
reikten we het deel waar de archeolo
gie aan de orde kwam: de plaats waar
de kerk van Nieuwerkerk ooit gestaan
had, en waar bij de aanleg van de wal,
gedeelten ervan opgegraven waren.
Hier werd zowel letterlijk als figuur
lijk uitgebreid stilgestaan bij de histo
rié.
Hierna werd de tocht voortgezet. Hoe
meer we naar het oosten liepen, des te
meer de grondwal met de golven in
aanraking was gekomen en des te
smaller ons voetpad werd. De tocht
kreeg kreeg iets van een overlevings
tocht, want het was soms een les op de
evenwichtsbalk. Soms moesten we
ons, vasthoudend aan een over het
water hangende tak van een "troenke",
verder voortbewegen. Het ging erg
lang goed... maar het moest er toch
eens van komen: er gleed iemand uit.
Gelukkig bleek het een sprookje te
zijn dat de kreek zo diep was dat de
kerk van Groede er helemaal in kon
staan: onze excursieganger bleef bij
het middel steken.
Een aantal weken voor deze excursie
had de pas in haar geboortestreek te
ruggekeerde Zeeuwse ons toever
trouwd dat ze blij was lid geworden te
zijn van zo'n leuke vereniging. We
hopen dat ze er nog steeds zo over
denkt.
14
