Dames
Zaterdag 27 november, eerste keer
knotten.
Er werd mij gevraagd een stukje te
schrijven, dus bij deze een berichtje
van een nieuwe enthousiaste knot-vrij-
willigster.
Nadat ik het al een hele poos van plan
was, gaf de tekst in het Zeeuwsvlaams
Advertentieblad van 25 november de
doorslag, want daar las ik 'Men mag
ook wat later komen' en dat sprak mij
aan.
Toen ik te elfder ure arriveerde bij de
Ondertussen kon er op het boomgaard-
j je achter de boerderij geschoten wor
den op de liggende wip.
Helaas had de leiding verzuimd iemand
i uitdrukkelijk te belasten met het 'cere-
moniemeesterschap' waardoor de
meeste bezoekers rond en in de schuur
bleven en de schietcompetitie meer een
I erg vrijblijvende jeugdactiviteit werd.
I De welwillend door ons Aardenburgs
lid dhr. Van Iwaarden ter beschikking
I gestelde trofeeën zijn dan ook ditmaal
J niet uitgereikt. Maar aangezien de prij-
J zen niet bederven, zullen ze ons bij een
I volgend festijn van pas komen.
Zo te negenen begon de duisternis in te
I vallen en het werd zoetjesaan tijd de
I avond van haar natuurlijke lijst te ont-
I doen en deze te verruilen voor een
muzikaal luik. Tijd voor 'de band'.
We hadden Ries de Vuijst bereid ge-
vonden de avond op te luisteren en hij
3 kwam niet alleen, maar was vergezeld
van een heuse zanggroep. De groep
j bracht een bijzonder afwisselend reper-
I toire ten gehore, maar veel bezoekers
I verkozen hun eigen gesprekken boven
J het luisteren naar de band.
Naarmate het meer naar de klok van
I twaalven ging, gingen steeds meer
j bezoekers huiswaarts en rond het mid-
I demachtelijk uur kon de organisatie
1 terugzien op een geslaagd Duum-
1 pjesfeest en we hopen u ook de volgen-
de keer (weer) te kunnen begroeten.
Jaap de Hulster, november 1999
Foto's: Aloys de Koek.
familie Murijn op Nummer Een was
iedereen al ijverig aan het werk. Het
zonnetje scheen heerlijk. Er werd mij
gevraagd waar ik meer ervaren in was:
in kappen of zagen. Kappen leek me
eng; het werd dus zagen. Na heel wat
takken en takjes gezaagd en geknakt te
hebben, was het etenstijd.
Ik voelde me als enige knotster geroe
pen om de heerlijke door mevrouw
Murijn zelfgemaakte tomatensoep op te
scheppen voor alle mannen, wat een
opmerkelijke reactie opleverde. De
klaargemaakte boterhammen vonden
ook goed hun weg.
Na het eten vingen wij weer aan met
ons werk. Ik genoot met volle teugen:
enerzijds van het leuke werk en de
gezelligheid en anderzijds van het
mooie weer. Ja, het was fijn om zo met
elkaar in de buitenlucht te werken. En
het werk was niet eens zo heel zwaar.
Het zou dus heel leuk zijn als er nog
meer enthousiaste knot-vrijwilligsters
kwamen helpen.
O ja, dat zou ik bijna vergeten: er is
meestal wel een WC aanwezig. Heel
belangrijk, toch?
Dus dames,
Marian Bosman, Oostburg.
December 1999.
Foto: Marian Bosman
7
