<c
De Groene Grens in
Aardenburg Oftewel een nieuw hoofdstuk over
'de rondweg', geschreven op 8 oktober.
Marten Postma
Misschien heeft U nog nooit van de
'Groene Grens' gehoord. Het klinkt
wel naar iets uit de natuurbescher
ming, maar waar ligt die grens? Is
het een natuurgebied en kunnen we
erheen in een excursie?
Nee, dat gaat eigenlijk niet. De
groene grens is niet zoiets als de
grens tussen land en zee of tus
sen Nederland en België. Het is
meer een scheidslijn die we in
onze wereld zouden willen trek
ken tussen het deel van het land
schap dat we graag groen willen
houden en het andere deel dat
we bebouwen. Het is vooral een
grens die ook in de tijd gesitu
eerd is in die zin dat deze grens
betrekking heeft op keuzes die
nog gemaakt moeten gaan wor
den.
Binnenkort zal er op landelijk
niveau gepraat gaan worden
over de Vijfde Nota Ruimtelijke
Ordening. Vanuit de natuur- en
landschapsverenigingen en onder
aanvoering van de Stichting
Milieudefensie wordt dit moment
aangegrepen om onze kijk op
zaak nog maar weer eens naar
voren te brengen. Kan nooit te
vaak gebeuren, nietwaar?
Met dit doel voor ogen heeft
Milieudefensie dan ook de actie
"trek de Groene Grens" georga
niseerd. De groene grens die we
graag getrokken zagen om te
voorkomen dat de wereld als
maar grijzer wordt. Eigenlijk is
het jargonwoord niet 'grijs' maar
'rood'. Rood is helaas in de prak
tijk meestal niet de zo fraai met
groen contrasterende kleur waar
het op uitdraait. Het blijkt maar
al te dikwijls het grijs van beton
of het zwart van wegen te zijn.
Goed, dat hoort er natuurlijk
toch ook bij. Maar we willen wel
dat dat rood en dat grijs béter
wordt van kwaliteit. Ook ter
wille van het groen, al was het
maar door een mooiere contrast
werking.
Wat is namelijk het probleem? U
weet, Nederland wordt alsmaar
voller met mensen. Al die men
sen worden ook alsmaar veeleis
ender waar het hun wooncom
fort en mobiliteit aangaat. Dit
patroon van eisen en gedragin
gen is ook een wezenlijk onder
deel van onze economie. Je kunt
daar niet zomaar omheen stap
pen en zeggen: dan gaan we
toch weer met de postkoets. Van
de andere kant is er echter reden
genoeg om deze mallemolen niet
ter wille van zichzelf steeds ver
der op te voeren. Het beslag op
de ruimte door al die eisen en
gedragingen is immers zo groot,
dat we allemaal binnen onze
eigen levensgeschiedenis de
ingrijpende gevolgen ervan heb
ben meegemaakt - daar hoef je
nog niet eens zo oud voor te zijn.
De toetssteen is immers óns wel
bevinden en niet de economie als
zodanig.
Milieudefensie wil nu dat de poli
tici die in de Vijfde Nota keuzes
zullen moeten maken, hiermee
slimmer zullen omgaan. Het
gevolg zal zijn dat de groene
ruimte die er nu nog is, behou
den blijft, of misschien zelfs iets
zal kunnen worden uitgebreid.
Dat andere deel van de wereld,
het 'rode' deel, zal dus compac
ter moeten worden. En ook
mooier, want ook daar toont de
stichting zich direct een voorstan
der van. Niemand heeft immers
bezwaar tegen een mooie stad.
We willen allemaal wel eens naar
Siena of Berlijn. We willen alle
maal wel in de Weststraat in
Aardenburg of aan de markt van
IJzendijke wonen. Het is echter
sneu om te zien dat de oude cen
tra van steden dikwijls onder
stadsarchitectuur gebouwd wer
den en dat die centra vervolgens
door schillen van de meest
afzichtelijke nieuwbouwwijken
en rondwegencircuits worden
omgeven. Is dat noodzakelijk om
op die weg voort te gaan? Nee
dus, vindt Milieudefensie.
Daarom trekken we de Groene
Grens.
4 't duumpje herfst/winter 213 '00
