Een winter aan
Blokkreek
Het is weer al enkele jaren geleden
dat onze zuiderbuur Ludo Goosens in
januari op een algemene informatie
avond een schitterende reeks dia's
toonde.
Inmiddels is het repertoire verder
uitgebreid, en hier een kleine inlei
ding.
De Blokkreek, een verscholen
kreekje ten zuiden van Sint-Kruis,
is één van mijn favoriete plekjes
geworden.
Vorige winter heb ik er een hutje
geplaatst op de zuidelijke oever,
misschien zit ik nog wel juist met
mijn achterste op het Belgisch
grondgebied.
Deze kreek roept ook wel wat
nostalgie op. Het Belgisch
gedeelte van de kreek is verdwe
nen eind de jaren zeventig. Toen
werd het Leopoldskanaal gebag
gerd en met buizen werd de bag
gerspecie gedeponeerd in de
Blokkreek. Nu is dit een weide, in
eigendom van "Natuurpunt
Meetjeslandse kreken". De
bedoeling van Natuurpunt is, om
ooit de kreek in ere te herstellen,
maar concrete plannen zijn er
nog niet. Op dit moment wordt
de weide beheerd door middel
van extensieve begrazing.
De eerste jaren toen ik hier
woonde ging ik regelmatig op
bezoek bij de buurman. Een
hoogbejaarde man die de kreek
zich nog levendig kon voorstel
len. Het was steeds spannend
wanneer hij vertelde over de
otters en andere dieren. Hij
kende de dieren omdat hij ook
stroper was geweest. In die tijd
was iedereen wel een beetje stro
per op de buiten.
Gelukkig is er nog het
Nederlandse gedeelte van de
Blokkreek. Deze kreek is een
langgerekt lint doorheen de pol
der.
Wintertal
Begin november, toen het water
juist was gezakt naar zijn winter-
peil heb ik mijn hutje gebouwd.
Het is begin december en de
weerberichten kondigen een klei
ne winterprik aan.
De volgende ochtend zou ik in
de hut gaan. Diezelfde avond na
zonsondergang heb ik nog graan
gestrooid en enkele dode mus
kusratten klaar gelegd op de
weide.
Links van de kreek is er weiland
en rechts is er een rietzoom.
's Morgens in alle vroegte bij een
prachtige heldere maan begaf ik
me naar de hut. Het was reeds
enkele dagen licht aan het vrie
zen, de kreek was bevroren en
op 20 meter van de hut was er
een wak.
De maan schitterde in het ijs van
de kreek. De berijmde rietsten
gels buigen over het water. Door
de luwte van het riet is het water
hier niet bevroren.
In de verte zag ik de meerkoe
ten, die stilletjes begonnen te
naderen. Jaarlijks overwinteren
hier tussen de 30 en de 50 meer
koeten. Het is grappig om die
meerkoeten te zien schaatsen op
het ijs. Af en toe valt er wel eens
eentje op zijn kont. Uiteindelijk
kwamen ze naar het graan op
de weide om hun reserves terug
op peil te brengen na deze
koude nacht.
Opeens vluchten ze allemaal rich
ting het wak en het riet. Een
blauwe kiekendief in wijfjeskleed
was begonnen aan zijn eerste
jachtronde. Biddend hangt hij
boven de rand van de akker. Af
en toe maakt hij een klein
ommetje en terug vliegt hij naar
dezelfde plaats. Uiteindelijk
heeft hij zijn prooi gemist en
neemt hij plaats op een weide-
paal. Wat verder was nu ook een
buizerd aan het jagen. Voor hem
is het eigenlijk nog wat te vroeg
om veel te vliegen en hij neemt
direct plaats op de paal naast
een knot. Langzaam maar zeker
wordt het landschap belicht door
de eerste zonnestralen. De blau
we kiekendief en de buizerd
houden er nu meer van, om de
kat uit de boom te kijken in
plaats van rond te vliegen. Er zijn
kr
4 't duumpje 712005
