Gevoel onder de loep Karin Eekman In het vorige Duumpje namen we enkele gedichten op van een dichte res met wie we in dit artikel een interview opnemen. Grenzend aan het industrieter rein in Oostburg ligt de Eerste Hoge dijk. Dit kleine stukje natuur, vooral bekend bij hon denbezitters uit de Finlandbuurt, is de inspiratiebron voor de gedichten van Monique Philipse- Bosman. Gemotiveerd door het enthou siasme van haar moeder besloot ze een aantal gedichten te bun delen en in eigen beheer uit te geven. De opbrengst doneert ze aan onze natuurvereniging 't Duumpje. De natuur heeft haar de poëzie geschonken en via 't Duumpje geeft zij het weer aan de natuur terug. In verband met het werk van haar echtgenoot kwam Monique 4 jaar geleden met haar gezin afgereisd naar Oostburg na lange tijd in de randstad te hebben gewoond. Ook hond Charlie kwam mee en net als andere honden moest hij een aantal keer per dag het één en ander kwijt. Zo kwam ook Monique te wan delen op de Eerste Hogedijk (ze geeft aan er wel moeite mee te hebben dat de productie van vele buurthonden hier achter wordt gelaten). En wat bleek, als ze op dit dijkje vertoefde, genoot ze erg van alle kleine natuurver schijnselen zoals de ruwe struc tuur van de bast van de populie ren, de wilde grassen, de vogels en de konijntjes en de naastgele gen akker. Hier ligt de oorsprong van haar poëzie. "Spontaan komen zinnen naar boven in mijn hoofd en als ik, thuisgekomen, ze wil opschrijven zijn ze verdwenen" vertelt Monique. Zo besluit ze om blok noot en pen mee uit wandelen te nemen en noteert meteen wat in haar opkomt. Op deze manier ontstaan de gedichten waar thuis weinig tot niets aan veran derd wordt. Het zijn meteen complete gedichten die ze in een mooi schrijfboekje overpent. Ze noemt het zelf intuïtief dichten. Het eer ste zuivere gevoel brengt meestal de mooiste woordenstroom tot stand. De gedichten van Monique staan meestal niet op rijm. Ze beleeft de natuur, het gaat om de sfeer, de emotie en het gevoel. De liefde die ze voor de natuur voelt kan ze het beste weergeven in dichtvorm. Tijdens ons gesprek merk ik dat er ook een soort zendingsdrang leeft bij Monique. Ze. wil iets los maken bij de mensen, ze wil via de poëzie anderen bewust maken van het mooie, zinvolle van de natuur en het milieu. Het stoort haar dat zo velen onder ons geen tijd hebben of tijd maken om te genieten van alles wat de natuur ons te bieden heeft. Zelf tracht ze bewust om te gaan met het milieu. Zo ge bruikt ze hoofdzakelijk ecologi sche producten in het huishou den en gif spuiten in de tuin is uit den boze. Als de Dethon op een dag de rand van de weg berm van de Hogedijk spuit, belt Monique onmiddellijk de milieu- lijn en de gemeente om dit te rapporteren want dat vindt ze niet kunnen. Zo heeft ze bij de gemeente ook al het idee geop perd om de stoep zelf onkruidvrij te houden zodat de gemeente daar niet hoeft te spuiten. Door een logo op de stoeptegel voor het huis van bewoners die het zelf op ecologische wijze willen onderhouden weten gemeen tewerkers dan dat ze daar niet aan de slag hoeven. Dit principe kent ze nog uit een vorige woon plaats. Goed idee hè! Haar liefde en respect voor de natuur blijkt duidelijk uit het hierna volgende gedicht Monique heeft het vorige lente geschreven en ze weet nog dat ze in een euforische stemming was: 'Wat is het toch mooi en kostbaar, onze natuur'. Bij het afscheid aan de voordeur geeft ze me nog een wijsheid van de Amerikaanse Indianen mee: "Het land is niet van ons, wij zijn van het land!" En zo is het! De dichtbundel "Onder de loep" is voor 5 euro verkrijgbaar bij boekhandel Basting te Oostburg en via e-mail te bestellen bij Monique zelf: colldana@planet.nl Diepe groeven sieren de bast van een populierenreus, als rimpels van een doorleefd mensengezicht, omzoomd door het kruidig kantwerk van fluitenkruid. Meidoorn met parels op takken, uitéénspattend als een rapsodie in roomkleur. Grassen met belletjes zo klein, dansend op de klanken van rui sende populieren bladeren. De onweerstaanbare geur van meidoornbloesem kietelt mijn neus. De wind speelt met het gras op de akker, golven makend, lichtspel zonder weerga. Jagende wolken, decor voor twee duikelende vogels, dronken van liefde, om elkaar heen vliegend. Langzaam loop ik terug naar de werkelijkheid. Een auto scheurt voorbij. Mijn droom is over. 6 't duumpje 2/'06

Tijdschriftenbank Zeeland

't Duumpje | 2006 | | pagina 6