Ja of ja doej? Marjon Stokkerman Plotseling lagen ze daar. Geheel onverwacht. In de gang. Achter de voordeur op de mat, tussen de reclame. Gewoon door een onbekende met z'n twaalven tege lijk door onze brievenbus naar binnen geduwd. De zakken! (van plastic De eerste gedachte was: "Alweer een kledingzak te vullen voor het Leger des Heils?" Overigens staan er steeds vaker andere "goede doelen" op zulke zakken vermeld, waarvan de meesten onder ons amper eerder van hebben gehoord en stroomt de kledingcontainer voor de supermarkt ogenschijnlijk altijd over. Maar goed, onze gedachten dwalen af lege plastic flacons met een grote boog in de grijze container had gegooid, nadat deze zak werkelijk al maanden of zelfs lan ger nog ruimte had opgeëist in de gestaag volgeslibde garage. Meteen overheerste spijtgevoel met een enorm "baalgehalte", omdat ik toch beter nog "even" langer geduld had betracht. Bah! De frisse stapel verzamelzakken zou echter Hoera, een jeugdherinnering barstte open cMarjon Stoiierman], Al gauw werd echter duidelijk dat het hier een totaal andere actie betrof en dat zelfs de gemeente Sluis deze actie nadrukkelijk leek te steunen (van hogerhand dringend gedelegeerd]. Doel: C02-reductie door recycling, want omsmelten schijnt beter te zijn dan verbranden. Daarom voortaan geen plastic meer in de grijze bak, maar verzamelen in zo'n doorkijkzak. Eerlijk is eerlijk, ik werd meteen enthousi ast en besefte een paar tellen later al dat ik amper 2 weken terug een hele zak vol met dit alles weer goedmaken en al meteen vanaf dat moment belandde werkelijk elk, volgens de bijgesloten instructie toege staan stukje plastic in die eerste maag delijk zak, die vooral in de eerste week schrikbarend snel voller geraakte. Dacht ik al redelijk bewust, zonder al te veel onnodige rommel, de wekelijkse boodschappen in te kopen, de zak werd met de dag nauwelijks zwaarder, maar zeker steeds dikker en de grijze container leed dermate honger dat een grootse ga rage- en zolderopruimactie plotseling een stuk eenvoudiger werd en niet langer kon uitblijven. Lang leve de plastic-actie! Even vroeg ik mezelf af of ik, sorry WIJ, wel zouden kunnen volstaan met de voorge stelde 2 zakken die ze voortaan elke 3e dinsdag van de maand zouden ophalen. Gelukkig bleek al gauw dat de ene verpak king te vullen was met de andere en dat de zakjes en folderplastics heerlijk de overgebleven gaatjes opvulden. Opluchting alom, totdat de eerste zak echt vol was en door een ander (ik zeg niet wie, maar we wonen hier met 2 personen] "bijna dicht" aan de buitenkant van de achterdeur werd geplaatst om binnen ruimte te winnen en zeker ook omdat bepaalde bakjes inmid dels toch een zekere mate van biologische luchtjes loslieten, die in een "min of meer culinaire omgeving" minder gewenst waren. De verrassing was niet bijster groot toen 's ochtends bleek dat de met enthousiasme gevulde kunststof materie, door toedoen van nageltjes der allerliefste buurtpoezen, vakkundig was bevrijd en met hulp van wat zwakke Zeeuwse wind willekeurig verspreid was door de achtertuin... Hoera, weer een jeugdherinnering barstte open. Gedachten gingen terug naar het contai- nerloze tijdperk van grijze zakken op de stoep waarin de zinken bakken (met rond deksel] al tot bloembakken waren gepro moveerd. De tijd dat vuilnismannen nog echte kerels waren met gespierde boven armen doordat ze er een sport van maak ten om met mooie hoge bogen de zakken achterin te mikken. Zeker ging er toen wel eens iets mis. Er viel wel eens wat meer in de wagen dan gezond was, of er barstte wel eens wat vroegtijdig open, helaas... Maar deze dame en heer (jawel, hij ook] gaven de actie niet op. We raapten zowel moed en kunststof bijeen en trokken er gewoon een gave zak overheen, die deze keer goed afgesloten een plaatsje kreeg in de garage, naast het maandelijks uitdijende "oudpapierhoekje". Desnoods laten we de auto buiten de garage staan, want wij strijden door. Actie is actie en dit moet lukken, in het belang van andermans nageslacht, want waar een wil is Overal blijkt de zakkenactie de gemoede ren bezig te houden, maar de wijze waarop blijkt nogal te verschillen. Er waren gelui den als: "ik ben toch zeker niet gek" en "die zakken heb ik al in de vuilbak gegooid"

Tijdschriftenbank Zeeland

't Duumpje | 2009 | | pagina 18