Ja of ja doej?
Marjon Stokkerman
Plotseling lagen ze daar. Geheel onverwacht. In de gang. Achter de voordeur op
de mat, tussen de reclame. Gewoon door een onbekende met z'n twaalven tege
lijk door onze brievenbus naar binnen geduwd. De zakken! (van plastic
De eerste gedachte was: "Alweer een
kledingzak te vullen voor het Leger des
Heils?"
Overigens staan er steeds vaker andere
"goede doelen" op zulke zakken vermeld,
waarvan de meesten onder ons amper
eerder van hebben gehoord en stroomt
de kledingcontainer voor de supermarkt
ogenschijnlijk altijd over. Maar goed, onze
gedachten dwalen af
lege plastic flacons met een grote boog
in de grijze container had gegooid, nadat
deze zak werkelijk al maanden of zelfs lan
ger nog ruimte had opgeëist in de gestaag
volgeslibde garage. Meteen overheerste
spijtgevoel met een enorm "baalgehalte",
omdat ik toch beter nog "even" langer
geduld had betracht. Bah!
De frisse stapel verzamelzakken zou echter
Hoera, een jeugdherinnering barstte open cMarjon Stoiierman],
Al gauw werd echter duidelijk dat het hier
een totaal andere actie betrof en dat zelfs
de gemeente Sluis deze actie nadrukkelijk
leek te steunen (van hogerhand dringend
gedelegeerd]. Doel: C02-reductie door
recycling, want omsmelten schijnt beter te
zijn dan verbranden.
Daarom voortaan geen plastic meer in
de grijze bak, maar verzamelen in zo'n
doorkijkzak.
Eerlijk is eerlijk, ik werd meteen enthousi
ast en besefte een paar tellen later al dat ik
amper 2 weken terug een hele zak vol met
dit alles weer goedmaken en al meteen
vanaf dat moment belandde werkelijk elk,
volgens de bijgesloten instructie toege
staan stukje plastic in die eerste maag
delijk zak, die vooral in de eerste week
schrikbarend snel voller geraakte.
Dacht ik al redelijk bewust, zonder al
te veel onnodige rommel, de wekelijkse
boodschappen in te kopen, de zak werd
met de dag nauwelijks zwaarder, maar
zeker steeds dikker en de grijze container
leed dermate honger dat een grootse ga
rage- en zolderopruimactie plotseling een
stuk eenvoudiger werd en niet langer kon
uitblijven. Lang leve de plastic-actie!
Even vroeg ik mezelf af of ik, sorry WIJ, wel
zouden kunnen volstaan met de voorge
stelde 2 zakken die ze voortaan elke 3e
dinsdag van de maand zouden ophalen.
Gelukkig bleek al gauw dat de ene verpak
king te vullen was met de andere en dat
de zakjes en folderplastics heerlijk de
overgebleven gaatjes opvulden. Opluchting
alom, totdat de eerste zak echt vol was en
door een ander (ik zeg niet wie, maar we
wonen hier met 2 personen] "bijna dicht"
aan de buitenkant van de achterdeur werd
geplaatst om binnen ruimte te winnen en
zeker ook omdat bepaalde bakjes inmid
dels toch een zekere mate van biologische
luchtjes loslieten, die in een "min of meer
culinaire omgeving" minder gewenst
waren.
De verrassing was niet bijster groot toen
's ochtends bleek dat de met enthousiasme
gevulde kunststof materie, door toedoen
van nageltjes der allerliefste buurtpoezen,
vakkundig was bevrijd en met hulp van
wat zwakke Zeeuwse wind willekeurig
verspreid was door de achtertuin... Hoera,
weer een jeugdherinnering barstte open.
Gedachten gingen terug naar het contai-
nerloze tijdperk van grijze zakken op de
stoep waarin de zinken bakken (met rond
deksel] al tot bloembakken waren gepro
moveerd. De tijd dat vuilnismannen nog
echte kerels waren met gespierde boven
armen doordat ze er een sport van maak
ten om met mooie hoge bogen de zakken
achterin te mikken. Zeker ging er toen wel
eens iets mis. Er viel wel eens wat meer in
de wagen dan gezond was, of er barstte
wel eens wat vroegtijdig open, helaas...
Maar deze dame en heer (jawel, hij ook]
gaven de actie niet op. We raapten zowel
moed en kunststof bijeen en trokken er
gewoon een gave zak overheen, die deze
keer goed afgesloten een plaatsje kreeg in
de garage, naast het maandelijks uitdijende
"oudpapierhoekje".
Desnoods laten we de auto buiten de
garage staan, want wij strijden door. Actie
is actie en dit moet lukken, in het belang
van andermans nageslacht, want waar een
wil is
Overal blijkt de zakkenactie de gemoede
ren bezig te houden, maar de wijze waarop
blijkt nogal te verschillen. Er waren gelui
den als: "ik ben toch zeker niet gek" en
"die zakken heb ik al in de vuilbak gegooid"