In memoriam Joke
Jaap de Hulster.
27 maart is onze oud-secretaresse Joke Belderok ons ontvallen.
Koninginnepage, favoriete vlinder van Joke Luc van Beijsterveidtj.
Toen ondergetekende samen met Adrie
Provoost zo rond 1988 tot het bestuur
van de vereniging toetrad, kwamen we
binnen temidden van een al vele jaren
draaiende "oude" garde bestaande uit
Cees Kostense, Sjaak Herman, Luciën
Boerjan, Jan de Zwart. En Joke.
In het oude clubgebouw, op de kop
van de houten "koterij" achter het Le-
deltheater, zat Joke naast Cees, ruggen
naar de buitenmuur, temidden van de
aan elkaar geschoven schooltafeltjes,
met aan de kop nestor Jan de Zwart.
Sjaak Herman had zijn vaste plaats
tegenover de combinatie voorzitter en
secretaresse. De nieuwkomers zochten
ergens anders aan het blok maar een
plaatsje.
Joke was als secretaresse de aangever
binnen de club, waarin ze met haar
klaterende lach altijd zorgde voor de
nodige relativering van hardliners als
Sjaak en Jan. Voorzitter Cees deed
manmoedige pogingen sturing te ge
ven aan de discussie, vatte het geheel
samen en Joke zorgde weer dat het in
het verslag terechtkwam.
Joke had ook altijd aandacht voor
zaken die zich afspeelden buiten het
soms wat enge natuurkorset, hetgeen
de vergaderorde niet altijd ten goede
kwam, maar wel een bijdrage leverde
aan een zeer ontspannen sfeer, die
heden ten dage ver te zoeken is in de
opgefokte maatschappij, waarin ook
onze vereniging haar rol speelt.
En werd de discussie wat erg hef
tig, dan rookte Joke buiten even een
sigaretje. De buitendeur stond meestal
open, dus als ze hoorde dat emoties
weggeëbd waren en het moment
gekomen was om conclusies op te te
kenen, nam ze haar plaats naast Cees
weer in.
Joke zag haar taak veel ruimer dan al
leen het bestuur, want ze nam als een
echte moeder de hele club onder haar
hoede. Je kon haar overal tegenkomen:
bij de planologie, streeplijsten invul
lend bij de plantenwerkgroep, vlinders
determinerend etc. Maar niet bij de
knotwerkgroep. Onze knotters bezoch
ten haar thuis op haar heerlijkheidje
teneinde de omringende natuur wat
in toom te houden. En misschien nog
wel meer omdat het altijd "goed van de
kost was".
Op datzelfde prachtige onderkomen
vond jaarlijks zo rond kerst het senio
renconvent plaats: een manier om de
contacten levend te houden met de
jeugdige duumpjesleden die de streek
verlaten hadden om te gaan studeren
en dus uit beeld dreigden te raken. Ze
vertoefden in de periode tussen kerst
en oud-en-nieuw nogal eens bij de
ouders thuis, dus een prima gelegen
heid even bij te praten.
Tijdens dit jaarlijks terugkerend eve
nement genoten een dertigtal hemel
bestormers van haar gastvrijheid en
discussieerden over fundamentele na-
tuurkwesties, waarbij de aanstormende
jeugd ervoor zorgde de lokaio's wat
scherp te houden. Na het afsluiten van
iedere discussie werd een korte pauze
ingelast om te genieten van een met
zorg samengesteld hapje en drankje,
terwijl ondertussen weer andere zaken
de revue passeerden.
Joke's altijd broze gezondheid leidde
ertoe dat ze al een aantal jaren gele
den teruggetreden is uit het bestuur,
maar haar interesse in het wel en wee
van de club is altijd blijven bestaan.
Waar je haar ook tegenkwam, 't Duum-
pje kwam altijd aan de orde.
ledereen had Joke gegund nog vele
jaren te kunnen genieten van het
gekwinkeleer van 't duumpje, maar de
natuur moet haar loop hebben. Hoe
wrang dat kan zijn, ervoeren we toen
we op Joke' s eigen heerlijkheidje aan
de Terhofstededijk afscheid van haar
moesten nemen.