In memoriam Joke Jaap de Hulster. 27 maart is onze oud-secretaresse Joke Belderok ons ontvallen. Koninginnepage, favoriete vlinder van Joke Luc van Beijsterveidtj. Toen ondergetekende samen met Adrie Provoost zo rond 1988 tot het bestuur van de vereniging toetrad, kwamen we binnen temidden van een al vele jaren draaiende "oude" garde bestaande uit Cees Kostense, Sjaak Herman, Luciën Boerjan, Jan de Zwart. En Joke. In het oude clubgebouw, op de kop van de houten "koterij" achter het Le- deltheater, zat Joke naast Cees, ruggen naar de buitenmuur, temidden van de aan elkaar geschoven schooltafeltjes, met aan de kop nestor Jan de Zwart. Sjaak Herman had zijn vaste plaats tegenover de combinatie voorzitter en secretaresse. De nieuwkomers zochten ergens anders aan het blok maar een plaatsje. Joke was als secretaresse de aangever binnen de club, waarin ze met haar klaterende lach altijd zorgde voor de nodige relativering van hardliners als Sjaak en Jan. Voorzitter Cees deed manmoedige pogingen sturing te ge ven aan de discussie, vatte het geheel samen en Joke zorgde weer dat het in het verslag terechtkwam. Joke had ook altijd aandacht voor zaken die zich afspeelden buiten het soms wat enge natuurkorset, hetgeen de vergaderorde niet altijd ten goede kwam, maar wel een bijdrage leverde aan een zeer ontspannen sfeer, die heden ten dage ver te zoeken is in de opgefokte maatschappij, waarin ook onze vereniging haar rol speelt. En werd de discussie wat erg hef tig, dan rookte Joke buiten even een sigaretje. De buitendeur stond meestal open, dus als ze hoorde dat emoties weggeëbd waren en het moment gekomen was om conclusies op te te kenen, nam ze haar plaats naast Cees weer in. Joke zag haar taak veel ruimer dan al leen het bestuur, want ze nam als een echte moeder de hele club onder haar hoede. Je kon haar overal tegenkomen: bij de planologie, streeplijsten invul lend bij de plantenwerkgroep, vlinders determinerend etc. Maar niet bij de knotwerkgroep. Onze knotters bezoch ten haar thuis op haar heerlijkheidje teneinde de omringende natuur wat in toom te houden. En misschien nog wel meer omdat het altijd "goed van de kost was". Op datzelfde prachtige onderkomen vond jaarlijks zo rond kerst het senio renconvent plaats: een manier om de contacten levend te houden met de jeugdige duumpjesleden die de streek verlaten hadden om te gaan studeren en dus uit beeld dreigden te raken. Ze vertoefden in de periode tussen kerst en oud-en-nieuw nogal eens bij de ouders thuis, dus een prima gelegen heid even bij te praten. Tijdens dit jaarlijks terugkerend eve nement genoten een dertigtal hemel bestormers van haar gastvrijheid en discussieerden over fundamentele na- tuurkwesties, waarbij de aanstormende jeugd ervoor zorgde de lokaio's wat scherp te houden. Na het afsluiten van iedere discussie werd een korte pauze ingelast om te genieten van een met zorg samengesteld hapje en drankje, terwijl ondertussen weer andere zaken de revue passeerden. Joke's altijd broze gezondheid leidde ertoe dat ze al een aantal jaren gele den teruggetreden is uit het bestuur, maar haar interesse in het wel en wee van de club is altijd blijven bestaan. Waar je haar ook tegenkwam, 't Duum- pje kwam altijd aan de orde. ledereen had Joke gegund nog vele jaren te kunnen genieten van het gekwinkeleer van 't duumpje, maar de natuur moet haar loop hebben. Hoe wrang dat kan zijn, ervoeren we toen we op Joke' s eigen heerlijkheidje aan de Terhofstededijk afscheid van haar moesten nemen.

Tijdschriftenbank Zeeland

't Duumpje | 2010 | | pagina 19