Visdiefjes en kiekendieven
De jeugd zit ook niet stil en coaches Sabine Rausch en Frans Baijens doen ver
slag van enkele recente activiteiten
Op stap met de Visdiefjes
naar het Zwin
Op 30 september jongstleden zijn wij,
Frans, Irene, Dilia en ik, Sabine, als nieuw
bakken begeleider, op stap geweest met de
Visdiefjes naar het natuurgebied Het Zwin.
Om half 10 moesten we verzamelen bij het
voormalig bezoekerscentrum.
Het was wel wat frisjes, maar het zonnetje
liet zich al aardig zien, dus dat hadden we
alvast mee gelukkig. Met regen ziet het
altijd wat somberder uit, dus wij waren blij
dat de weergoden ons goed gezind waren.
Al met al waren we met 17 kinderen, dus
een mooie opkomst.
We moesten zorgen dat we om lO.OOu bij
paviljoen De Zeemeeuw stonden, dus met
rappe passen richting het paviljoen. Daar
werden we opgewacht door dhr. Ruud
Lie. Een man met een brede interesse (zeg
maar gerust passie), in fossielen en alles wat
ermee te maken heeft.
Hij had beeldmateriaal mee en ook een
hele ris aan fossielen, waaronder natuurlijk
de bekende haaientanden en hele oude
schelpen van naar wat ik heb begrepen
honderden miljoenen jaren oud, die hier
voor een groot deel gevonden zijn. Ook liet
hij gehoorbeentjes zien van dolfijnen. Dit
been is zo hard dat het niet vergaat en zo
gevonden kan worden, hier zomaar aan ons
zwinstrandje. De kinderen waren onder de
indruk van dit alles, maar het leukste von
den ze nog de geconserveerde haaienbek-
ken die Ruud had meegenomen. Ze konden
ermee op de foto, wat enkele leuke beelden
opleverde.
Maar nu werd het toch echt tijd om naar
buiten te gaan en te proberen iets te vinden
waarover Ruud had verteld. Er werden veel
strandwachters gevonden; dit is een zand
steen die heel grillige vormen kan aanne
men. Ook kunnen daarin fossielen voorko
men van voornamelijk schelpen, maar ook
van haaientanden en andere voorwerpen.
De kinderen waren heel enthousiast en dat
werkt heel aanstekelijk, moet ik bekennen:
iedereen werd gegrepen door het fossie
lenvirus!
Alle soorten schelpen passeerden de revue,
waaronder strandgapers, strandschelpen,
gewone wenteltrap, tepelhoorn, mesheften
en ga zo maar door. We moesten helaas
afscheid nemen van Ruud, hij had nog
andere verplichtingen, maar wat weet die
man veel te vertellen! Dank nogmaals voor
de leuke uitleg.
Het water lonkte, want ja, wat is er nou leuker
dan door het water te banjeren met je schoe
nen nog aan? Frans keek en keek en probeer
de de oversteek en ja, hij kwam droog aan.
Al dan niet met schoenen aan kwamen ook
de kinderen goed de geul over. Niet iedereen
hield het droog, maar de zon droogde de
boel daarna weer goed op, hè Irene..
En ineens was daar de grens. Oeps en wat
nu, zou je denken; de kinderen keken ons
vol ongeloof aan zo van 'Hoe kan dat nou
Zo sta je op Nederlands grondgebied en zo
ben je in België. Zo eenvoudig kan het zijn.
Van al dat gezoek en gewroet hadden
we toch wel trek gekregen en hoog in de
duinen hebben we dan ook lekker onze
boterhammetjes opgepeuzeld. Heerlijk uit
de wind en genietend van het zonnetje
konden we even op adem komen. Met nog
een heerlijke wafel als toegift konden we er
weer even tegen.
Frans had nog een leuke truc met sterretjes
mos: het op het oog droog uitziende mos
leefde weer helemaal op, toen hij er een
slok water overheen goot. Het werd weer
helemaal groen en dat gebeurde in enkele
minuten. Het was leuk om te zien hoe
planten elk op hun manier overleven in een
droge omgeving. Net als helmgras: dat is
heel taai en stug, maar heeft een wortelstel
sel dat meters onder het zand doorgroeit
en zo nieuwe scheuten de kans geeft om
weer op te groeien.
Beneden aangekomen moesten we nog
een geultje oversteken en daarna met
de blote voeten lekker door de slik. Daar
aangekomen werd de groep opgesplitst en
met een schepje en een bakje keken we of
we pieren te pakken konden krijgen. In de
zandkommetjes die waren ontstaan door
het getij, stond nog water en daarin zaten
garnaaltjes die de kinderen eruit konden
scheppen met een zeefje. Door de vondsten
van elkaar te bekijken en te luisteren naar
wat er verteld werd, staken de kinderen er
weer wat van op.
