't is al vuulte en ongedierte
16
Eén parend koppeltje (Jan Janssens).
Vurige vasthoudende mannetjes
Vuurwantsen zoeken elkaar in de lente op
om te paren. De mannetjes blijven zo lang
mogelijk aan het vrouwtje vastzitten, zodat
ze niet met andere mannetjes kan paren. Zo
probeert hij meerdere eilegsels te bevruch
ten en te voorkomen dat het vrouwtje
zijn spermapakketje uitwerpt. Door veel
zaadcellen bij het vrouwtje in te brengen
wordt de bevruchtingskans groter en
wordt mogelijk zaad van andere mannetjes
vervangen. Omdat vuurwantsen meestal
in grote groepen leven, is de concurrentie
tussen mannetjes groot. Dat betekent ook
dat de sterkste mannetjes meestal succes
vol zijn.
De eitjes worden afgezet in tunneltjes en na
een tijdje komen de jonge nimfen tevoor
schijn, die uiteindelijk uitgroeien tot volwas
sen wantsen. Deze zijn in staat te overwin
teren. Ze zijn bestand tegen lichte vorst,
afhankelijk van de overwinteringsplaats.
Afweerstoffen
De plantensappen die de vuurwants
opzuigt, worden gebruikt als afweerstof
tegen vijanden zoals vogels. Uit studies is
gebleken dat deze afweerstof uit tientallen
verbindingen bestaat. Eén daarvan biedt
mogelijk een toepassing in de geneeskun
de. Deze stof (pyrrhocorine) kan misschien
een oplossing bieden tegen de beruchte
MRSA-bacterie. Pyrrhocorine bindt namelijk
een voor die bacterie vitaal eiwit, dat voor
mensen ongevaarlijk is, waardoor het inge
zet zou kunnen worden als antibioticum.
Op dit moment levert pyrrhocorine op
internet geen hits op. We wachten het
onderzoek in spanning af.
Kan dat kwaad?
Het antwoord op die vraag moet dus ont
kennend worden beantwoord.
- De vuurwants is een warmteminnaar en
zonaanbidder.
- De mannetjes zijn vurig en vasthoudend.
- Het zijn goede opruimers, misschien zelfs
zo goed dat ze de ziekenhuisbacterie
kunnen helpen opruimen, al moeten ze
dat wel met hun eigen leven bekopen
natuurlijk.
't Duumpje staat middenin de samenleving. Dat blijkt weer wel uit het volgend
artikel, geschreven door Jan Janssens.
Een groepje vuurwantsen (Jan Janssens).
Laatst werd ik door iemand aangesproken:
"Ik heb allemaal ongedierte in mijn tuin en
dat is de schuld van 't Duumpje!" Er zat een
onbekend insect in de tuin en of ik niet eens
wilde kijken.
Dankzij de uitgesproken zwartrode teke
ning op het schildje viel het 'op naam bren
gen' nogal mee: Vuurwants, en in dit geval
waren het er meer dan honderd exempla
ren bij elkaar in verschillende stadia van
ontwikkeling.
"Kan dat kwaad?", was de vraag. Een korte
zoektocht op internet leverde een paar
opmerkelijke zaken op.
De vuurwants werd in 1758 voor het eerst
beschreven door Carolus Linnaeus. Die gaf
hem de naam Pyrrhocoris apterus. Pyr-
rhocoris rood insect, apterus zonder
vleugels.
Warmteminnaar en zonaanbidder
Het is een onopvallend insect met een
rood schild waarop een zwarte tekening
is te vinden in de vorm van een zandloper.
De vuurwants leeft vooral van afgevallen
bladeren, zaden en vruchten, bij voorkeur
van Linde, maar ook Robina of valse Acacia
en Kaasjeskruid worden graag bezocht.
Aan de boom of plant zelf wordt geen
schade toegebracht, want het gaat vooral
om de sappen. Vuurwantsen zuigen ook
dode of levende insecten leeg en zelfs kan
nibalisme komt voor.
Ze leven in grote groepen en zijn al vroeg
in het voorjaar te vinden op zoek naar een
plekje in de zon om zich op te warmen. Die
warmte is belangrijk, want de soort kwam
oorspronkelijk vooral in midden-Europa
voor, maar verspreidt zich langzaam steeds
verder in noordelijke richting. Mogelijk een
indicatie voor het warmer worden van het
klimaat.
