Eindelijk is het zover
n
Donderdag 26 september werd jaren van geduldig wachten beloond met de
officiële ingebruikname van de getijdenduiker in de dijk bij het Killetje.
Daardoor kan zeewater in het achterliggende Waterdunen stromen en zich
zo achter de dijk een volwaardig zilt gebied ontwikkelen waar trek- en
broedvogels, maar ook bijzondere vegetatie van kunnen profiteren.
Jan Janssens
Achternamen uit het Vlaamse en het
Noord-Franse zijn hier volledig inge
burgerd. Dat zijn al lang geen exoten
meer om maar eens in vogeltermen te
blijven.
Vanwege geloofskwesties trokken rijke
boeren indertijd naar het noorden waar
ze de vrijheid hadden om hun geloof
te belijden met in hun kielzog overwe
gend Vlaamse armoedzaaiers, die geen
kans zagen nog langer droog brood te
verdienen in de streek waar ze vandaan
kwamen om uiteindelijk ook maar
noordwaarts te trekken.
Militairen uit vele windstreken ves
tigden zich na het wegvallen van de
schermutselingen of bleven plakken na
het vinden van een nieuwe liefde.
Zeeuws-Vlaanderen werd protestant en
werd of bleef voor een deel weer katho
liek. Er werd gepolderd, ingepolderd en
herpolderd. De aardappel verscheen en
er werden grote hoeveelheden vogel
poep verscheept vanuit het zuidelijkste
puntje van Zuid-Amerika naar West-Eu
ropa om soms toch al vruchtbare grond
nog vruchtbaarder te maken.
De landbouw werd gemechaniseerd en
ook het inpolderen ging steeds mak
kelijker dankzij die nieuwe machines. Er
kwamen ziektes, die bestreden moes
ten worden en er kwam kunstmest,
waardoor alles nog makkelijker en
grootschaliger werd.
Dankzij de Belgische afscheiding veran
derde Zeeuws-Vlaanderen niet in één
groot havengebied zoals de Maasvlakte
dat is geworden voor Rotterdam.
In een verdrag tussen Nederland en
België in 1843 werd de vrije doorvaart
van de zee naar de Belgische havens
Antwerpen en Gent gegarandeerd,
Zesenveertig jaar geleden heb ik de
Randstad bewust verwisseld voor het
prachtige open landschap van West-
Zeeuws-Vlaanderen. Het was toen al
een onwaarschijnlijk mooie plek om te
wonen, maar ik weet nu dat het nog
mooier kan.
Het officiële moment moest ik missen,
maar ik werd opmerkzaam gemaakt op
een interview met Guus Langeraert en
Eric Marteijn op Omroep Zeeland.
Zowel Guus als Eric hebben, zoals
bekend, een uitgesproken mening over
dit onderwerp, dat kon dus interessant
worden.
Eric ken ik al een tijdje en Guus leerde ik
in de zomer van 2009 kennen.
Hij was net met pensioen en had zich
de 35 jaar die daaraan vooraf ging
nuttig gemaakt in het basisonderwijs
in Eindhoven. Na die lange periode
van afwezigheid begon hij de streek
toch weer te missen en was naar zijn
geboortegrond teruggekeerd.
Ik realiseerde me toen dat ik een even
zo lange periode in de streek woonde
en nog altijd als Ollander werd be
schouwd, vooral als ik Zeeuws pro
beerde te praten en dat is opmerkelijk,
omdat nagenoeg alle inwoners hier,
historisch gezien, immigranten zijn of
nazaten van immigranten.
rwvrrrnTr
