De vogelaar
Dorpsbos Hoofdplaat
6
7
Oude relicten in het landschap - Bramendijk
Toch zal het een flinke inzet vergen van
onze vrijwilligers die meer grondeigenaren
moeten bijstaan bij het inventariseren.
Andere tellingen die op het programma
staan, moeten ook gewoon doorgaan. Het
inventariseren geschiedt onder verantwoor
delijkheid van Het Zeeuws Landschap.
Start Topgebied Groede
De eerste bijeenkomst over Topgebied
Groede vond begin 2019 plaats toen Stich
ting Het Zeeuws Landschap initiatief nam
voor een gesprek met Agrarische Natuur-
vereniging 'Bloeiend West' (aangesloten
bij ZLTO), Poldernatuur Zeeland, Stichting
Landschapsbeheer Zeeland en 't Duumpje.
In het eerste gesprek bleken er genoeg
schouders om het project te ondersteunen,
waarna een projectvoorstel werd opgesteld
en ingediend bij Provincie Zeeland. In de
cember 2019 bleek het project op financiële
steun te kunnen rekenen. Hierna zouden
gespreksronden volgen met grondeigena
ren, waarvan afhankelijk was of de plannen
doorgang zouden kunnen vinden.
En toen kwam Corona.
Corona - vertraging
Na driekwart jaar stilstand is de afgelopen
maanden alles weer in beweging gekomen
en half september heeft een informatie
bijeenkomst plaatsgevonden voor alle
betrokkenen. Op dit moment worden
gesprekken gevoerd met grondeigenaren
waarin gekeken wordt naar (onmogelijkhe
den. De een ziet het wel zitten, een ander
wacht liever nog even af. In Schouwen is het
ook zo verlopen. Men startte met een be
perkt aantal grondeigenaren en naderhand
traden steeds meer landbouwers toe die
eerst even de kat uit de boom wilden kijken.
Publiciteit
Nu alles eigenlijk het komende jaar zijn
beslag kan krijgen, wordt het tijd omlig
gende bewoners nader te informeren. Zoals
de bewoners van Boerenhol waar in de
achtertuin van alles staat te gebeuren. En
dan moetje natuurlijk op de hoogte zijn.
Enkele weken geleden kregen we telefoon
van een bewoner van 't Durp dat in het
Turpbos een heel apart hertje was gezien.
Het gerucht deed de ronde dat het een
'muntjac' zou zijn. Tijdens het gesprek
internet geraadpleegd en gezien dat deze
soort voorkomt in Indonesië, India en om
streken. Dus enige twijfel geuit, maar Willy
de Smit, lid van 't Duumpje zou er meer
van weten. Willy gebeld en die bleek het
diertje, de hoogte ervan 50 cm) en het
typerende witte staartje meermalen gezien
te hebben. Het kon dus eigenlijk alleen 'een
muntjac' zijn, hoe onwaarschijnlijk ook.
Het gerucht deed de ronde dat ze rondom
Hulst ook gesignaleerd waren.
Dus maar even een mail uitgezet naar
bekenden van Zeeuws Landschap en Stelt-
kluut en per kerende post kregen we van
Fred Schenk een link naar Omroep Zeeland:
zij wijdden er 12 februari 2016 al een item
aan.
Daar lazen we van Alex Wieland: "Als er
geen actie wordt ondernomen, kan de
muntjakzich binnen vijf a tien jaar vestigen
in Zeeuws-Vlaanderen. Het exotische zoog
dier is in Engeland een plaag. In Zeeuws-
Vlaanderen zijn er al een paar gespot."
En nu dus in Hoofdplaat.
En "Wieland vreest niet dat ze de inheemse
reeën zullen verjagen, maar in grote
getalen ligt overbegrazing op de loer. Ze
schijnen ook de eieren van kwetsbare
vogels op te eten."
Omroep Zeeland noemt ook John van Vliet
van Zoogdierenwerkgroep Zeeland: "Het
kan zomaar lopen zoals met de muskusrat,
een invasieve exoot. Die was hier uitheems
en inmiddels is de populatie van het
beestje uit de hand gelopen, omdat er niet
snel genoeg actie werd ondernamen." We
houden u op de hoogte.
Gezicht van Nolletjesdijk naar Boerenhol.
Column door Emmy de Koeijer
was dus letterlijk en figuurlijk een vogel uit
de lucht gevallen die we goed konden zien
en herkennen.
Om vogels te zien speelt echter ook senti
ment een belangrijke rol. Deze zomer ben
ik vaak langs Waterdunen gefietst en ook
op diverse plekken regelmatig stil blijven
staan om te kijken naar de hoeveelheid en
diversiteit aan vogels in het gebied. Vaak
Zien en gezien worden
Vogels kijken kan iedereen, maar vogels
echt zien en herkennen vergt toch wel een
iets andere blik. Het herkennen en zien van
een vogel hangt af van een aantal factoren.
Bij de afstand tot de vogel is het belangrijk
welke middelen je op dat moment tot je
beschikking hebt: een verrekijker, een tele
scoop of alleen het blote oog.
Het element tijd speelt ook een rol: hoe
lang blijft de vogel in zicht, komt hij in een
flits voorbij of laat hij zich uitvoerig bekij
ken. Misschien is de belangrijkste factor wel
de herkenbaarheid en/of voorspelbaarheid.
Kijk ik bij ons achter op het land en zie ik
iets groots, is de kans dat het een blauwe
reiger is vele malen groter dan dat het een
kraanvogel is.
Hetzelfde geldt voor kleine roofvogels. Het
silhouet van een biddende roofvogel langs
de weg of boven het land is, ook voor niet
vogelaars, vaak direct herkenbaar als een
i
/V
C& -
m. m
2 Visarenden gespot in Waterdunen (John du Burck}. r
torenvalk. Als je aan het fietsen bent en je
ziet er een staan "bidden" boven de berm
gebeurt het vaak dat hij steeds een stukje
verder vliegt tot hij uiteindelijk in een boog
terugvliegt naar waar hij eerst stond. Een
torenvalk is wel heel herkenbaar maar niet
echt goed benaderbaar. Dit verandert wan
neer ze aan het vechten zijn, dan hebben
ze alleen oog voor elkaar. Soms is dan voor
de verliezende torenvalk een mens nog het
minst enge. Begin oktober hoorde ik in de
tuin een hoop gekrijs en een klap, enkele
seconden later zat er op de vensterbank
tegen het raam geklampt: een torenvalk.
Hij viel op de grond en daar bleef hij versuft
zitten. Gelijktijdig was ongeveer 3 meter
boven onze tuin zijn rivaal nog luid aan het
krijsen. Het gevallen valkje heeft er onge
veer een half uur over gedaan om weer te
herstellen. Hij hupte van de grond op een
hoop stenen, op de kruidenbak, daarna op
de tuintafel, twee meter vliegen naar een
iets hogere plek en uiteindelijk 10 meter
vliegen op een paal. Tijdens dit hele traject
hebben we hem uitvoerig kunnen bekijken
en fotograferen. Het grappige was, hij zat
steeds naar binnen in het huis te kijken, uit
eindelijk voelden wij ons ook bekeken. Hier
werd het kijken begeleid door het gejubel
van veldleeuweriken, hier werd ik erg blij
van. Dan bedacht ik me, dit is alleen nog
maar aan de rand van het gebied en nog
niet eens in het gebied zelf, maar wat is het
genieten. Nu kom ik bij het sentiment. In
augustus was ik op een feestje en raakte
aan de praat met iemand die ik de afgelo
pen jaren wel eens meer op een feestje ben
tegengekomen. We babbelden over diverse
onderwerpen en het was heel gezellig,
tot het over vogels ging. Toen ging het al
heel snel van kwaad tot erger. Wat eerst
een geanimeerd gesprek was, werd een
verbeten en geïrriteerde monoloog over
natuurbescherming en de afwezigheid van
vogels in de beschermde gebieden. Vooral
Waterdunen moest het ontgelden, zij had
er nog nooit een vogel gezien. Ik probeerde
voorzichtig tegen te sputteren en te vertel
len wat ik daar de afgelopen zomer had
gezien en gehoord, maar helaas, ik kwam
er niet doorheen. Haar eindconclusie en
standpunt: er was geen vogel te zien, zeker
niet in Waterdunen, maar ook niet in andere
aangelegde natuurgebieden. Dit bedoel ik
met sentiment, als je iets niet wil zien, zal je
het zeker niet zien.
