38
39
wï
“Wsss»:.:A JA|
V’Jra
terugblik
terugblik
zikanten zien kan vermengen in
morsige plekken verspild bier. In een
wijdse ruimte, wat toch bij een open
luchtfestival hoort, wil het publiek
- ik in ieder geval - naast de muziek
ook nog iets hebben om naar te
kijken wat, mede door de koppeling
zang/drums, niet geboden werd.
Jammer, want de muziek stond als
vanouds als een huis.
Tussen de optredens ontstond bij het
publiek een behoorlijk verloop. De
harde klinkers en immer gestaag
neervallende druilregen nodigden
helaas niet uit rustig te gaan zitten
wachten, waardoor velen in de pauzes
naar de stad trokken wat de festival-
sfeer niet ten goede kwam. Toch
waren er toen de Zeeuwse gelegen-
heidsformatie THE CAVE voor het
voetlicht trad naar schatting 2000
vrouw/man voor en naast het podium
verzameld. THE CAVE, al weken van
tevoren aangekondigd in de pers als
maar het was zowiezo één van d
betere optredens die ik de laatste tijd
heb gezien.
Als laatste, als klapper, afsluiter en
publiekstrekker kreeg het, ondanks de
toenemende regen, weer opgelopen
aantal bezoekers de hardrockformatl?
HELLOISE. De sympathieke groer
speelde gedreven, hard, spectacular
en met veel sfeer door een schitte
rend gebruik van de combinatie lich
en rook. Een groep met veel podium'
ervaring die bereid was hard voor
hun geld te werken. Spijtig genoeg
hadden ze, door een technische sto
ring, slechts een uur ter beschikking
Om 22.00 uur werd het festiva;
gesloten en kon de organiserend
Stichting terugkijken op een'
ondanks de regen - geslaagde dag
Met de opgedane ervaring moet het
lukken 'T HOFPOP permanent aan de
'lijst der tradities' toe te voegen.
een 'sterrenteam' bracht mooi spel-
zeker muzikaal gezien was het af-
maar slaagde er net niet in te scoren.
Het veelal speciaal voor deze groep
toegestroomde 'oudere' publiek keek
elkaar tijdens het optreden met
nostalgische glimlachjes aan en zong,
voorzichtig deinend, mee met de
bekende passages.
En toen sloeg de regen toe! En masse
trok het publiek weg naar drogere
oorden. Een handjevol weerstond de
nattigheid schuilend bij de rond het
terrein geplaatste marktkramen en
wachtte lijdzaam tot DREAMS DIE
FIRST? het podium betrad. Hun
wachten werd echter ruimschoots
beloond, want de Middelburgers
schotelden hen een uitstekend
optreden voor; afwisseling, vlot en
beweeglijk podiumgebruik, plezier en
een goed muzikaal gehalte. Het
inkorten van sommige nummers zou
het puntje op de 'i' kunnen zijn, I
band in dit genre, bracht twee sets
vol power waarin instrumentale
nummers werden afgewisseld met
nostalgische evergreens en country-
rockwerk.
Het optreden van de Boston City
Limits kwam niet geheel uit de verf
door het te lakoniek afstellen van de
apparatuur door de bandleden zelf.
Het feit dat de banjospeler toch
's werelds nummer één is kwam zeker
tijdens dit optreden niet tot uit
drukking.
De warme stem en spitsvondige humor
in de teksten van folkzanger BILL
CRAIG werden jammergenoeg niet
door iedereen begrepen. Mogelijk dat
de afstand publiek - performer wat te
groot was en hij meer tot zijn recht
komt in een wat beslotener ruimte.
De meer volumineuze donkere stem
van KELVIN HENDERSON pakte het
publiek wat makkelijker op. Wat op
valt bij de Engelstalige artiesten is
het gemak en niet te vergeten de
humor waarmee ze hun performance
aan elkaar praten. HIGHNOON
probeerde dit te evenaren maar of
het nu komt omdat het in het Neder
lands wordt gedaan of dat het toch
'iets' is wat je in je moet hebben,
het kwam allemaal wat geforceerd
over. Daarnaast was de verstreking»
van de formatie met een zangeres nu
niet dlrekt een verbetering te
noemen. We hebben Highnoon wel
eens beter aan het werk gezien.
Het trio SANDWICH zag zich in
eerste instantie deze dag als duo op
het podium geplaatst door het weg
blijven van zanger Louis Polfliet. Met
de hulp van David Egter van Wissen
kerke (zanger, gitarist, violist en
mondharmonicaspeler van Highnoon),
die slechts twee dagen had om een
gedeelte van het repertoire van
Sandwich door te nemen, gaf dit
gelegenheidstrio een optreden dat
klonk als een klok, tot op de laatste
noot die wat afweek. Alle respekt
voor deze muzikanten die op prima
wijze niets te kort deden aan het
publiek.
Als topper stond als laatste dan Anita
Meyer op het podium en schotelde
ons (wat meer tolerante Neder
landers) een prima optreden voor. Op
innemende en professionele wijze
weet ze het publiek mee te krijgen.
Na dit optreden volgde weer een
lange rit naar Utrecht waar haar nog
een optreden wachtte.
Tenslotte merken we nog op dat de
gezamenlijk een square en dansen in
een denkbeeldig vierkant van ca. 3 x
3 meter. Binnen dit vierkant danst
men aan de hand van zo'n 70 basis
figuren, de zgn. "basics" en patronen
die uit deze basics worden opge
bouwd. De basics zijn universeel
zodat met het squaredansen overal
ter wereld kan beoefenen. De
patronen worden door de "Caller"
gezongen op Country en Western
muziek. De dansers weten dus nooit
van tevoren welke figuren zo'n caller
gaat zingen, wat het nodige reactie
vermogen eist. Een serie calls achter
elkaar wordt een "hoedown" genoemd.
Alle calls zijn in het Amerikaans.
Squaredansen is een flitsend samen
spel tussen de caller en de dansers
en wanneer je als toeschouwer een
beetje op de hoogte bent is het span
nend te kijken naar wat er komt.
Zeker een hoogtepunt te noemen
waren de optredens van The
McCalmans die met virtuositeit en
een grote dosis humor twee schitte
rende sets lieten horen.
Dat het in andere landen wel even
ietwat anders gaat dan in Nederland
bleek toen bij het optreden van Anita
Meyer de artiesten afkomstig uit de
Engels sprekende landen, gelijk om
"The Union" riepen. Bij navraag blijkt
dat optreden met muziekband in een
aantal landen (Engeland) ten
strengste verboden is en The Union
dat ziet als 'beunhazerij' t.o.v. de
muzikanten. En eerlijk gezegd is het
geen ongezond standpunt.
Verder oogstte The Red Hot Dynamite
Band grote bijval bij het publiek,
mede door de zeer eigen uitstraling
van zangeres Simone de Reus. Deze,
in veler ogen wel zeer progressieve
■.allen in ons land van het ene
rste in het andere. Staan we bij
ene festival te bibberen onder
paraplu, bij het andere druipt het
r van ons af van de hitte. Zo
ok bij de tweede editie van het
Country and Folk Festival in Goes,
waar de Veilinghallen onder normale
«ederlandse omstandigheden een
ile lokatie zou zijn, maar nu,
ie door het met glas afgewerkte
dak, als broeikas dienst deden.
..■‘.terlijk en figuurlijk vlogen de
tdruppels in het rond en niet in
laatste plaats bij de organisatie
die menig kilootje verloren zal
hebben in de voorbereiding en
lurende het festival zelf. Gezien de
ersomstandigheden lag het publiek
•r op het strand en ging de
slogan "LA REINE LAAT DE ZON
R VELEN SCHIJNEN" voor hen
letterlijk op.
festival werd geopend door wet-
)uder Van de Ree van Goes. In stijl,
"iet cowboyhoed, gaf hij het podium
;riJ voor de eerste blue grass
>atie UP TOWN GRASS.
'Merkelijk
Pricing
”et lijkt r:
Squaredansen wordt uitgevoerd
acht personen of een veelvoud
rvan. Deze acht personen vormen
Pikten uit deze dag en avond een
al opmerkelijke punten zoals het
v'gekondigde LIZ MEYER TRIO dat
Podium opkwam als kwartet door
e aanvulling van een bassplayer van
e Boston City Limits en wat ver-
gons opliep tot een quintet door
meespelen van de linkshandige
°~speler Henry de Ridder.
was ook het square-
dg van de formatie SCALDIS.
jn-- allemaal makkelijker dan het
■T -
F
