DE VERVLOEKTE DAM De Canadese opmars over de Sloedam in 1944 door Lt.Col. Charles Forbes RMWO, vertaald door B. P. Burkunk BL. Er was eigenlijk geen sprake van een brug in de letterlijke betekenis van het woord; nee, het was een soort afsluitdijk, Sloedam genaamd. Een kale dijk van rond 1200 meter lengte en 45 meter breedte aan de top. Aan weerszijden bevonden zich de slikken en kreken van het Sloe en de Zand- kreek, die via de beide Scheldes in open verbinding stonden met de getijdenbeweging van de Noord zee. Op die Sloedam lag een brede klinkerweg met fietspaden, die samen met een spoorlijn, die op een verhoogd dijklichaam was gelegen, de verbinding vormde tussen het schiereiland Zuid- Beveland en het eiland Walcheren. Na de oorlog hebben de Hollanders het hele Sloegebied ingepol derd, waardoor het eiland Walcheren werd versmolten met Zuid-Beveland. Door deze waterbouw kundige ingreep werd ook de Sloedam in het polderlandschap geabsorbeerd. Hij bestaat tegenwoor dig gewoon niet meer. De toerist, die thans over Goes naar Middelburg rijdt, zal ongemerkt een stuk verkeersweg passeren, waar indertijd een honderdtal Canadese soldaten is doodgebloed. De mannen van The Black Watch of Canada en van The Calgary Highlanders noemden dit stuk rijbaan ,,The Bloody Causeway", maar voor de D-Compagnie van Le Régiment de Maisonneuve was het Le Pont Maudit (beide begrippen zijn slechts omschrijvend en bij benadering te vertalen als „Ver vloekte Dam" en „Satansbrug" of „Brug des Duivels"). De militaire geschiedschrijvers zijn altijd met een grote boog om die Sloedam heengelopen. Brigade-Generaal Denis Whitaker, DSO Bar (1) was de eerste die in zijn recente boek „Tug of War" (2) aandurfde een volledig hoofdstuk te wij den aan de verschrikkingen van die Duivelsbrug. Voor de eerste keer sedert de oorlog - veertig jaren te laat - waagde iemand de naakte waarheid te vertellen over dit wapenfeit zonder weerga, wat steeds angstvallig werd verzwegen. Gebeurde dit uit piëteit? Was men bang het blazoen van onze gesneu velden te bezoedelen? Of wilde men niet de onbekwaamheid en het naïeve geblunder aan de kaak stellen van diegenen, die voor de bloedige slachtingen op die vervloekte Satansdam verantwoorde lijk waren? Na een vijf en twintigjarige loopbaan als beroepssoldaat en geïnspireerd door het moedige boek van Denis Whitaker, heb ik besloten onverbloemd te openbaren wat wij indertijd tijdens die Sloedam- operaties hebben moeten doormaken. Dit artikel verscheen eerder in ingekorte vorm in La Citadelle, maart 1985, deel 21, no. 2, van Le Régiment de Maisonneuve, onder de titel LE PONT MAUDIT. Door de vertaler, goede vriend van de schrijver, werd dit oorspronkelijke verhaal waar nodig uitgebreid en verduidelijkt, om het ook voor niet-ingewijden begrijpelijk te maken. Nimmer werd echter van de lijn van het originele betoog afgeweken. Kleine onjuistheden (de schrijver schreef zijn relaas als 65-jarige veteraan met een stevig glas whiskey aan de elleboog) werden door de vertaler gecorrigeerd. Voor zijn optreden in Brabant en vooral op de Sloedam heeft de Nederlandse regering de heer Forbes tot Ridder in de Militaire Willemsorde geslagen, een zeldzame eer, die de heer Forbes deelt met 8 andere Canadezen, waar onder 4 Frans-Canadezen. Bestuur en redactiecommissie danken de heer Burkunk voor zijn bereidwilligheid dit artikel te vertalen uit het Frans. Zij zijn ervan overtuigd dat dit werk bij de heer Burkunk in de beste handen was. 5

Tijdschriftenbank Zeeland

Historisch Jaarboek Zuid- en Noord-Beveland | 1986 | | pagina 7