helpe bie de boeren. Vandaer. Saemen mi me'n zuster en me'n broer sleepten me van oales ni
boven. Moeder zurgden voe de kleintjes die ondertussen ok a wakker eworre waere. Een ure nadien
was't er nog steeds gin waeter te zien. Me hienge dienke da't meuhelik loas alarm zou weze.
Hereheld keke me ni buuten of a me nog gin waeter zagge.
"t Was een stikdoenkere nacht: niks te zien. Op een heheve ohenblik zahhe me wè wat. Een
zulverachtihe strepe dwas over "t land. Me vroehe oans of. wat a dat zou kunnen weze. Zoiets adde
me nog nooit ezie. Saemen mi me'n broer hieng 'k kieke. Me deeë oanze laerzen an en vlohe ni
buuten. Veertig meter vadder stoenge me ineêns mi oans voeten in dat zulverachtihe spul. 't Was
één schuumrolle. die a z'n eigen vlug verplekten. Steeds mè vadder. Onder en achter dat schuum
was 't waeter. 't Waeter uut de Schelde. Me vlohe nog arder terug ni ruus as a me nieuwsgierig
waere. De schrik in de beênen. Van den andere kant kwam er nèt zo'n schuumrolle.
Dien ochend in oale vroegte kwam 't waeter nie vadder as nèt voe de deure. Oans uus stoeng nog a
wat ooher as de rest van de omgeving. In uus bleef et droohe. Toen a't licht behon te worren zagge
me in den wieden omtrek niks as waeter. Bi de buren stoeng zeker anderhalve meter in uus. Langs
de weg liepe boeren mi ulder koeien. Ze probeerden de beesten alsnog in veiligheid te briengen. ni
een durp vadderop. Di was't droohe. Een binnendiek (de viezoodiek) ieuwt 't water buuten de
polders van Ootjeskerke en Kwidamme. De beasten liepe tot an der oals in 't waeter, den boer der
nessen. De beasten loeiden en brulden kleaglik. Eèn snokten zen eihen los en kwam in een dulve
tereggen. Ie kon der ni mir uut en verdronk nae urenlank worstele en brulle. 's Aggemirgs rond een
ure of viere was 't wee vloed. De binnendiek tussen Baerland en Everienge. de Zuudpolderdiek,
brak deur. Der kwam zo'n zestig centimeter waeter bie. Toen stoeng't waeter ok bie oans in uus.
Den brandenden kachel in de keuken was 't eênigste dat a nie boven stoeng. Siesend van kwaedeid
liet'n't waeter binnen. Machteloas oarden me dat an. 's Nachts konne me nie slaepe om a 't waeter
tehen de traptreden klotsten. Zo'n heluud was buutenhewoon vremd. Iets dat a'j nie docht dat ooit
zou kunnen, was hebeurd. Den diek was deurebroke. En *t waeter dat a in de Schelde oarden te
wezen, stoeng in uus.
C.J. Elenbaas-Murre
Baarland.
Vertaling:
Watersnood, 1953;
"Meiden, er uit....de dijk is doorgebroken. Het water komt. Aankleden en alles naar boven
brengen." 't Was midden in de nacht. Pikdonker, 't Stormde hard. Mijn zus en ik trokken zo snel
mogelijk wat kleding aan. Even later stonden we verwezen op de overloop. Mijn broer kwam de
trap op met een brood onder de arm en een schotel spekvet, 't Is dus echt waar. realiseerde ik me.
Ik dacht dat ik droomde, toen ik mijn moeder hoorde roepen. De keukenkachel brandde al. Vader
had die aangemaakt en was er van door gegaan. Hij moest de boeren helpen om hun koeien in
veiligheid te brengen. De buurman was met het bericht gekomen dat de dijk was doorgebroken;
tegelijkertijd had hij gezegd, dat de mannen de boeren moesten gaan helpen. Vandaar. Mijn zus,
mijn broer en ik brachten van alles naar boven terwijl moeder voor de kleintjes zorgde, die intussen
ook wakker geworden waren. Een uur later was er nog steeds geen water te zien. We dachten dat
het misschien wel loos alarm zou kunnen zijn. Geregeld keken we naar buiten of het water al
kwam. Het was een pikdonkere nacht. Er was niets te zien, maar op zeker moment zagen we wat.
Er liep een zilverachtige streep dwars over het land. We vroegen ons af wat dat zou kunnen zijn.
12
