In 1912 kijkt de kunstkritiek heel anders aan tegen het uitbundige schilderwerk van Hijner uit zijn Zeeuwse tijd.
Zijn kroningsfeest wordt geprezen:
"Hier zijn de schilderproeven, waarin met ongemengde kleur in een wemeling van rood, wit en blauw, daar-
tusschen nog oranje, 't Oranjefeest in Zeeland is geschetst. De Zeeuwsche meisjes zijn uitgelaten, joelen ach
ter het roode vaandel van een muziekvereeniging, de rood-wit en blauwvlag wappert boven de kleurige door de
feeststemming verhitte gezichten, nog even is de turksche trom, het koper van het fanfarekorps achter de drom
zichtbaar, welke in heftige onbevangenheid aan de, aan Zeeuwsche landaard verwante Vlaamsche joollust, her
innert. (20).
Bidstond, otieveifop doek. Part. Coll.
Hijner heeft slechts een kleine bijdrage kunnen leveren aan de Haagse Schooi. Hij is geen baanbreker of ver
nieuwer geweest, meer een traditionele schilder. In zijn carrière wisselen sterke en minder sterke werken elkaar
af. Een reden hiervoor is het werken voor de Amerikaanse markt, die weinig kritisch veel vraagt. Dertig jaar na
het overlijden van Hijner richt diens schoonzoon, dr. J. 't Hart, in de Druivenstraat 17 te Den Haag een parti
culier museum voor Hijner op. Hier zijn veel werken uit de nalatenschap te zien, een aantal schetsboeken en de
enige ets die hij kort voor zijn dood in 1916 heeft gemaakt. De kwaliteit hiervan kan niet echt boeien. De kleur
uit Hijner's Zeeuwse periode wordt het meest gewaardeerd, naast de lossere toets uit zijn Brabantse tijd (21).
Het museumpje bestaat slechts enkele jaren.
