KERMISPLEZIER IN HET BEGIN VAN DE NEGENTIENDE EEUW
Omgevloerd door geile min,
Raakt aan 't ramm'len en ravotten,
't Bakwijf lacht en zit te spotten,
L ij s zegt: foei schei uet tog Jan
Of ze spreker schande van;
Ondertusschen komt Krijn Smuller
En Arjaan den Darmenvuller,
Met nog anderen te zaam,
En vervullen 't heele kraam,
Waar 't gebak in wordt verslonden,
Op een wijs, gelijk men honden
In den slagttijd veel ziet doen,
Als ze zich met afval voên;
Slechts een' enkelen eet daar zedig,
In fatsoen zijn schotel ledig,
Al de rest is bovenmaat.
Woest en vol van overdaad.
Izak Levi, de Hebreeu'er,
Met nog zoo een geneusde schreeuwer
Roepen met een vreemd misbaar:
Mhang 'len Mhang 'len! kraak ze maar!
Ondertusschen let ter degen
Op hun handen onder 't wegen,
Abrams nazaad heeft al ligt
Grove abuizen in de wigt.
Wie sal nou wat fan me khopen!
Heel me thoos staat voor jou hopen!
Roept ginds Sara Spitzekin,
Levi's lieve bedvriendin.
"t Kromtong Waaltje, 't smouterig jasje
Met zijn rarekiek in 't kasje,
Toont 'er volk te voet te paard,
't Vreêverbond en 't oorlogzwaard,
Deze spul heef keen kelijke!
Kom hier foor fier duite kijke!
Burk en Boer jou sal fan daak
Hier jou kelte niet beklaak!
Kijk rekt uit! hun is keen prulle!
Maar de fraai curjeuse spulleü
Roept het Waaltje overluidt
In gërabraakt Neêrduitsch uit.
De ongehuwde jonge snaken,
Door het vuur der min aan 't blaken,
Zien reeds dat hun tijd genaakt,
Loopen dat hun 't harte kraakt,
Om een Mietje, Neeltje, Trijntje,
Adriaantje, Keetje, of Prijntje,
Op te sporen, en 'er meê
Te gaan zwieren twee en twee;
Hubregt Breerug, dik van kaken,
Zal hier eens een aanslag maken
Bij zijn Neeltje Frommelkous,
Og, (zegt hij) men lief van ous/
Dalik gaemen is te gaere/
Met ons beij'en is 't nie waere?
Nae de Erreberge toe/
'k Bin 't alleene loapen moe/
Neeltje zegt: jae wel men jongen/
En betuigt door kalver sprongen
Voluit haar tevredenheid.
Zoete lieve malse meid/
Lekk're smodder/Saartje buure
Dienkje nog wel an die uure/
Weetje nog wel watje zei
Toe men saemen in de weij'
Waere/staeje 't nog te voren?...
Dus laat zich Marinus hooren,
't Geen wil zeggen, in gevrij,
Houdt uw woord, en gaat met mij
Hupsche Piet, van lijf en leden
Welgemaakt, ja fraai besneden,
Krijgt een kolfje naar zijn hand,
De allerschoonste meid van 't land.
Jacob ziet vol min verlangen,
Lena's incarnate wangen,
't Meisje eêl en lief gelaat,
Wekt zijn aandacht boven maat;
Dit doet hem zijn boezem gloeijen,
En zijn gangen derwaarts spoeijen,
Hij treedt bevend naar de meid,
Vraagt haar, doch wordt afgezeid.
Jaapje, ja, dat was te vreezen,
Dat die niet voor u zou wezen,
Maatje lief, gij liep te vroeg,
Deze heeft nog keur genoeg.
Zwierbol Joost, uitlandschen vrijer,
99
