KERMISPLEZIER IN HET BEGIN VAN DE NEGENTIENDE EEUW
"U beroofd van't beste pand,
"Dat de teêre maagden dragen?
"Of is uw inwendig klagen
"Om dat uwen minnaar niet
"Naar zijn vrijster omme ziet?
Hier schijnt hij eerst doel te treffen,
Haar geween raakt aan 't verheffen.
Doch de schaê wordt weêr geboet,
Met Pier Domoor, uilgebroed.
Die, na ginds en weder zwaaijen.
Op haar linker zij' komt draaijen,
En. vervolgens, hand aan hand.
Met hun tween gaan aan den trant.
Om nu al 't gezwier en zwetsen
Van de straten, hier te schetsen,
Zullen wij, om kortigheid,
Sparen tot een nader tijd.
En om 't sousje van de grappen,
Moeten wij van straat afstappen,
En treên kroeg en herberg in,
't Doolhof van de geile min:
Van vaêr Bacchus woesten tempel,
Of Jan Ligtmis. vol rumoer,
Tuimelt zinloos op den vloer;
Verder ziet men gramme boeren,
Op elkaar als katers loeren.
Komt voo dit en dat/ zegt Piet.
Onder deze knuusten niet/
Of ik zweer je dat men vuusten
Op je maeg 're smoel/ vol puusten
Zullen tummere/ zoo je 't waegt/
Dat je gele broek-voer draegt.
Kom mer hier joe dronkig verke/
(Zegt den ander') 'k zai je merke
Mie men vaeger/ dat je 't weet;
Met, houdt hij zijn hand gereed,
Om zijn weêrpartij te raken
In de dik gezwollen kaken;
Dan door 't zwaaijen met zijn hand,
Rolt hij op den vloer in 't zand,
En den and'ren fel ontstoken,
Valt met grove boere knoken.
Taai van spieren, hard vereelt,
Als met reuzen kracht bedeelt.
Op hem aan, en kraauwt de jeukte,
Of hij harde stokvisch beukte;
't Oorlogsvuur ontvlamt. Klaas Muit
Trekt zijn tien duims broodmes uit;
Aarnout Heetbloed, dol aan 't razen
Slaat, vol woede, flesch en glazen
Ongestuimig op den grond,
En Koen Onversaagd, loopt rond,
Met een endje staal in handen,
Om Gijs Blaaskaak aan te randen.
Die, op dat hij 't mes ontkwam.
Wieken aan zijn hielen nam.
Dat hiet dol en driest te krijgen.
Doch min' snijên, slaan, dan dreigen;
't Vrouwvolk, bleek van schrik en vrees,
Vlugt, en schreeuwt aan diender Kees.
Dat hij dit geweld zou stuiten;
Midd'lerwijl zien zij naar buiten
Uit te vlugten, even druk
Sling'ren flesch en glas aan stuk;
Wie is daer zoo an et vechten
Vraagt hij. die het wil beslechten,
Niment, schuiner, zegt Jan Wind,
Maek dat je uet de wege bint,
Of je kunt een spanse vliege
Krige, dat je stae wiege.
't Vechten eindigt, al de maats
Nemen weêr op nieuw hun plaats,
Zie nu weêr eens dat woelen,
Tree wat verder in 't krioelen.
Oud en jong, zoo groot als klein,
Toonen hier hoe dwaas zij zijn,
Boere orpheus spant de snaren,
Strijkt de veêl voor kunstenaren,
Die een rare capriool
Maken, op hun tweeduims zool;
Toe, zegt Teeuwis Koekeknapper,
Speel is van de schoenelapper,
Sakkerloot, maek ruumte, want
Dat 's een deuntje nae men ant,
Met zoo springt hij, en door 't drillen
Zakt zijn broek schier van zijn billen.
Speelman, speel een and'ren deun.
Roept Frans Kluitvoet's jongste zeun,
Die van 't meisje dat mijn zinnen
Met Klaas Klopscheen wil beginnen;
101
