ALS DE KUNST
WINT VAN
EROTIEK
it
j
J 1
■X J
EB 1
’EEN STUKJE MARMER BEHANDEL JE OOK NIET MET EEN IJZERZAAG'
Tot de pauze gaat het steeds beter.
Peter is homosexueel,
woont samen met een
vriend en heeft een pas
sie om naakt voor een
camera of voor een teken
of schilderclub te poser
en. Zijn vriend, met wie
trainen daarop. Ik ben ongetraind".
Toch blijft er dè anticlimax. De kun
stenaar is bezig met zijn werk, het
"Je bent nu een object, puur
een ding", zegt Albert
Verburg streng als hij een
rolletje zes bij zeven in zijn
model probeert zijn trauma's uit de
Voor de fotograaf was de
grens duidelijk.
Naaktfoto's? Okay. Maar
geen porno, hoewel een
erectie wel was toege
staan. Dat wilde het
model immers graag.
Een exhibitionist? Of
een andere afwijking?
De man die anoniem
blijft en zich Peter
noemt wordt na een af
spraak in een station
srestauratie ontboden in
een huiskamer. Hij wil
het allemaal zo dol
graag, heeft hij bij de
treinen verteld. Doch
hij ontkent afwijking
(en) en plaatst zijn pas
sie om naakt de wereld
in te blikken ("Als mijn
gezicht maar niet her
kenbaar is") boven een
serie noemers. "Ik wil
iets van mezelf geven",
zegt hij onder meer.
"Gegroeid uit schaamte",
klinkt het na afloop van
de sessie.
indrukwekkende camera doet. Het
vreemde van de performance uit zich
in de trillende vingers van de kunst-
fotograaf die 'zoiets nog nooit aan de
hand heeft gehad'. 'Je bent puur, een
ding, waarmee ik ga werken", he
rhaalt hij nog maar eens. Later
blijkt toch wel verschil tussen object
en vlees met bloed. "Een stuk marm
er behandel je ook niet met een
ijzerzaag".
hij al een tijdje samen
woont, accepteert dat maar
gedeeltelijk. "Mijn vriend
is trouwens niet de reden
waarom ik anoniem wil
blijven", verhaalt hij kort.
"Mijn ouders, weet je wel.
Ze hadden er al zo'n moeite
mee dat ik homosexueel
ben", argumenteert hij
verder. Dat Albert Verburg
hem om de kunst te dienen
wel tegemoet wil komen,
deert hem niet. Kunst is
wat anders en hij wil en
hij wil zijn lichaam inclu
sief een erectie en alles d'r
op en er aan het publiek la
ten zien.
Albert bij de koffie: "Ik ben met jouw
mogelijkheden bezig". Het stukje
zeil dat Verburg gebruikt om meer te
tonen dan lijf en leden en tegelij
kertijd het gezicht weg te nemen
manipuleert het beeld. De kunste
naar gebruikt de beperking.
"Ook voor mij is het enorm inspan
nend. Ik word er doodmoe van. Maar
ik vind het leuk", geeft Peter toe aan
de fotograaf. Vooral de poses. "Profs
I
I X
ja
Hr- L i
■s
1 SS
it
