t
„Wu7.li/jn" (pseudoniem voor W. van Gilst)s
schrijver van de stukjes „Bie ons op
durp" in het weekblad ,fins Eiland".
heeft het in deze schets over een letterlijk en figuurlijk „brandend pro
bleem", nl. „over un vint, die at fikjus maekte, in laeter zelf ielp blusse".
De pyromanie, een ziekelijke bezetenheid om branden te stichten, is de laat
ste jaren op Schouwen-Duiveland en elders in den lande helaas geen onbekend
verschijnsel. „Wullum" schrijft er eind 1972 voor wat Bruinisse betreft het
volgende over: „Op Bru gaet de sirene oak wel is zu dienke (ut) za wee
wel un weunwaegen of un karrevan weze", en dan vindt het publiek het niet
zo belangrijk, maken we uit „Wullum1s" afkeurende toon op. „Oe vlug atte
zu dur oak bie binne, dan is ut mee twaegentje un eande beurt".
De schrijver verheugt zich erop dat deze gevallen van opzettelijke brand
stichting aan het licht komen („Tog bink blie dat ut uut kommen is") en
knoopt bij deze gevoelens enigermate aan in zijn felle kritiek op de bal
dadigheid en vernielingen tijdens de jaarwisseling 1973/74 („Dat heklapper
in de nacht, dat kan ik nog behriepe, mer waerom oal die rottigeid", Bie
ons op durp 17 jan. '74).
In deze eerste bijdragen leren we „Wullum" al kennen als iemand die zijn
lezers bewust wil maken van hun sociale verantwoordelijkheid. Dit gevoelen
proeven we ook heel duidelijk uit zijn schets van 21 december 1972, waarin
hij de betekenis van Kerstmis uiteenzet tegen de achtergrond van de tegen
stelling: overmatig feestvertoon bij velen van ons en nijpend gebrek in een
groot deel van de wereld. „Nog ongelokkugger de muljoenen, die atte ut lus-
te, oales nog magge ao, mer vöö ulder is tur ut nie, doe wilder dae wè ge-
nog an???"
,fJoös van Jaone" (pseudoniem voor M.J.
Kosten)3 auteur van de „Brieven uut
Schouwen" in de „Zierikseesche Nieuws-
120
