Bie ons op durp te Eikerzee de volgende zin op: dae vol van da fiene mook „er valt een drenzende, doordringende motregen". Ook na de Tweede Wereldoorlog bleven de typisch Schouwse woorden in de brie ven van „Joös" niet achterwege. Uit 1951 noteerden wij woorden als eunebiën „honingbijen" (waarschijnlijk oud-Schouws, zie mijn Dial. Sch.-D. blz. 52), guissede „gutste" (wederom een oude verledentijdsvorm, zie hierboven, blz. 127) en spreeuwieken „spartelende, krampachtige bewegingen maken met armen en benen". In de samenspraken van „Joös in Jaone" ter gelegenheid van de Zierikzeese kermis ontdekten wij: saole „sukkel, ook met ongunstige bedoe ling", schreuten „lopen zoeken, rondsnuffelen", stru(u)ne (met ongeveer de zelfde bet. als schreuten)wenderekt 44) „dwars, tegen de draad" (sept. 1952), abbelee (in de uitdrukking ieder z'n eige abbelee „ieder zijn meug"), d'n draoger 45) „lett. droger, maar hier fig. gebruikt als „zon" en nog maals struune (10 sept. 1956)In de laatste brief die ik in mijn bezit heb, geschreven tegen het eind van de jaren vijftig (zie hierboven, blz. 113), tekende ik nog aan: m'n gae d'n appelzak in „we gaan de nachtschuit in, de winter tegemoet", op-e-droest „rood opgeblazen" en ouwe poter, vertrouwe lijke aanspreekvorm voor „beste jongen, goede vriend en derg.". Hieruit kan gemakkelijk de conclusie getrokken worden dat „Joös" in de ongeveer 25 jaar dat hij zijn brieven schreef, in velerlei opzicht zijn streektaal origineel bewaarde. De hierboven behandelde voorbeelden van beïnvloeding door de alge mene landstaal liggen in de lijn der verwachting." Zij zullen overal voorko men waar een dialect of streektaal in nauw verband samenleeft met een offi ciële standaardtaal. "jf Ze praetc dan wellis dae binne heen auwejairse zeumers meer, mê wilder oader noe één. In laemen blie weze dat ut zunnetje sehient, mê je weet un maens ei öaltied watdan te waerm, dan te koud, dan te droahe, dan te nat. Ut is mê hoed datte wilder dit nie kunne re/iele, want dan zou je wat zië op de aerde. In toch van de weke docht ik nog an un hesprek, wat maenden lêê tur spraeke kwam. Van ut voorjair klaehde ze steen in been, ut land was ziek want ut oade nie vroze, één zeiter van ut najair koije de. vruchten der nie nut kriehe, in noe nie der in. Ut was oalemaele te laete, mê wat zie wilder, dat oalus wéé te rechte komt, un maens zen mond anh dikkels mê te lank, of nie. De priezen van de aerpels, in de juun binne hoed, in laê men dae blie om weze, mê noe ooiter wee zeit, dat de opbriengst minder is, in zo kaje an de hang bluve. Ut is nie houw hoed op aerde, wan neer is un maens nog tevree? Ik bin blie dak heen hrond oa, ak un blompot mot vuile, mok ur êêst bie un oare lanhe. Afijn, men oa in de heiehen eid wist om bruun te óren, noe sum- men oak nog willis un auwjairse winter kriehe, want ik zie toch lie ver witte, dan zwarte sneeuw. Of- wacht e wêê mê, in ut hoeiie. Wullum. „Ons Eïlandseptember 1975. 128

Tijdschriftenbank Zeeland

Kroniek van het Land van de Zeemeermin | 1978 | | pagina 130