WINTER Dea is a vee êpraet over echte auwejairse winters, die eije nie mee zea ze dan, dat kan noe wê waer weze, want ut is a jaeren êlee. Mê deze ofêloape winter oefje nie bie ut vuule hoed te hooien, ik wil dea wel is even bie stille stae. Un straffe winter ei ut nie êwist, wê un vuulen, mee iezel in sneeuw, de wehen waere net un bitje schoöne, of dae viel wee ut êne of 't aore uut de locht, 't ei bie ons op ut Eiland lang nie zoo earg êwist as in tNoorden, mê hemak oade je der nie van. Ut is un êêle kerwij om de wehen schööne te kriehen, ze doe dat tehen- woordig mee zout, vroeher mee zand, ier is oak a vee in veranderd. Vroeher, dat is dan zoon twintig jair êlee, moste de meansen, die atte dea mee te maeken oade, êêst un aoto vol zand hooije mee de schoppe, dan koaije dea van achter op hea stae, in dan bitje vöö bitje spreeens- hewies der of hooije, want anders lag oales te vee op un oap. Ik wil je wê verteale datte jun earmen dea houw loam van wiere, je was ut houwer moe, as hewend. Tehenwoordig hea oales masjenael, noe is ut me un fluitje van un cent, buuten vroeher. Mê toen at ik dat stikje las in de Zurrikzeesche Niesbode uut schouwen over ut strooien, wat ik vóö de meansen die atte dea bie betrokke binne wê oardig vond, miste ik toch un vernaem punt, dea stieng, atte de meansen êbeald ööre at ut hlaoort, hea ze der trek op an, das wea, me dea binne der oak die att- ealken ochtend vroeg der uut hea om zealf te kieken of ut hlad is, in wêa at bealen un biezaeke is, aloewel dat ut wê op pries êsteld oord. Noe summen nog iswat op eale, wat zoon winter maatschappeluk nog te be tekenen eit, buuten vroeher jaeren, laek dan mê bie de boeren behinne. Un moderne ostie kan nie mee zonder stroam, aje un dodde koeien mot mealke, mee dat moderne apperetuur, in de stroam voal uut, dan zit je trek omoahe, je kan zea, dan mê mee jen anden, oak wea, mê dan möje dat êêst kunne, of nie? Vee jonhere kunne dat nie mee, zoa ut nooit êleerd, in toch motte die beesten êmolken oare. Mealk kan nie weg, voer kan der nie komme, in zoo zou ik deu kunne hea, ut moderne is mooi, mê in zoon toestant zit je der toch mê mee. Wat dienke julder van oal die meansen, die atte over un vaeren ofstand motte hea waerke, dat oade je vroeher nie, oe kaje der komme, atter niks riet? Wat dienk je van oal die schoolkinders, die atte vaerder lere, in meest oaltied op un oare plekke anêwese binne, oak nog buuten ut ei land? Je ziet: ut is te vee om op te noemen. Mê toch zie men, dat onder oal deze moeilukheden, de ulpe onder men- koare toeneemt, un means is dan vee houwer in de wêre om un oare te ealpen, die at ut moeilukker eit, dan kom toch dat auwe bure-ulpvaer- digheid wee nae voren van vroeher, in dea motte men oak wee blie om we ze. Ut beste vaerder, Wullum 68

Tijdschriftenbank Zeeland

Kroniek van het Land van de Zeemeermin | 1979 | | pagina 74