zieken die atte in hoes lea, oaltied binne wilder nog de klos ewist om te betaelen. M'n binne
niks te broert, mê wat atte ze ons beloofd oa, dae motte m'n an vastauwe, anders hae ze
meetje leure, in dae mommen vö op zie te passen. M'n wete oalemaele, daje mee un lehe
bozze weinig kan doe, in dae zit noe d'n hröösten eaper. Laete wilder mê ope datte de
maensen, die atte ekozen oare of binne, ut zei in de kaemer, staeten of hemêênteraeden,
dur best zulle doe, in dan wee mê ofwachte, mê êên dienhen is zeker: wie daje oak stemt, je
bin oaltied beter mee un doener as mee un belover.
Ut beste vaerder, in stearkte, Wullum.
Uit de door „Wullums" dorps- en dialectgenoot, mevrouw A. Wiebrens-Beekman, ingezon
den gedichten hebben wij als bijdrage gekozen:„Un praetje op de koaie nae 't mosselfêêst in
1964". Het jaarlijks terugkerende mosselfeest aan het begin van het vaar-en vangseizoen
geeft de „Brunaers" steeds weer de gelegenheid op een van hun belangrijkste bestaansmid
delen aandacht te vestigen. Het leuke in het gedicht van mevrouw Wiebrens is, dat zij het in
dialoogvorm geschreven heeft. Twee oude mosselschippers praten op de kaai na over het
zojuist gevierde mosselfeest. Kern van het gedicht is hun heimwee naar de oude zeilvaart
(„Bel, docht ik toen, wae is ten tied van zeile in laveere?"). Tegenwoordig, „mitte metor", is
er niets meer aan, ,,'n jongen kan 't noe leere". Ook denken de oude vissers terug aan de
mosselhandel op België in de jaren voor de Tweede Wereldoorlog. Herinneringen daaraan
in het Bruse dialect heb ik vermeld in Taal en Tongval XXXII (1980), blz. 177. Zelf bewijst
mevrouw Wiebrens („Jao(n)ne uut Bru") in haar dialectgebruik een rasechte Bruse te zijn,
want behalve de hierboven genoemde zinsconstructies met at(te): „toen at de meziek gieng
speele", vinden we in haar gedicht ook de oude en vertrouwelijke aanspreekvorm mun
knechtIn het Middelnederlands betekent cnecht man in het algemeen" (Verdam, Mnl.
Handwdb. 297 b), hetgeen doet vermoeden dat de Oostduivelandse aanspreekvorm zeer
oud is.
De dialoogvorm van het gedicht doet even denken aan het gedicht van de Brouwershavense
dichter Jacob Hobius, „Visscher-praetie. Tsamen-sprekers Steven ende Martijntje Vis-
scherskinderen",opgenomen in de verzamelbundel „Zeeusche Nachtegael I (Minne-sang)",
blz. 27-30 (Middelburgh 1623)5! Het Bruse „visscher-praetie" gaat echter niet, zoals dat van
de Brouwse dichter, over de liefde van twee jongemensen voor elkaar, maar behandelt de
liefde voor het oude ambacht van de mosselvisserij en het jaarlijkse feest dat hierom gevierd
wordt. Ook in dit opzicht schept „Joan(n)e uut Bru" een getrouw beeld van het leven van
haar dorp. De tekst van haar gedicht laten we hieronder volgen.
Un praetje op de koaie nae 't mosselfêêst in 1964
Oe von jie zaeterdag dat fêêst? zei Wullem tegen Jan.
Ik vond ut prachtig, das echt waer; man ik genoot er van.
Ik ok, zei Jan, ut was dan ok un drukte van belang
Wat waere dur un vrimde, mi auto's, slierten langk.
In dan die booten, 'tjongen Jan, die laege dur glad bie,
120
