„Op z'n Flakkees gezeit
30 april, de inhuldiging voor de TV bekeken
en 't verhaal daarna
Dun Munheersenaer in Sommerdie-
ker is van nuus uut un Oranjeklangte.
Je wier ut mit tu paplepel ingegeve.
Mar ik weet niet of tat ut nog zoe' is,
wangt sind tien tied, is tur hêêl wat ver-
angderd.
Wat un Oranjestad was Amsterdam
niet, in vroeger tied, in wat un troep
oproerkraoiers wazze dur noe niet. De
goeje niet te nae gesproke oor. Konun-
gin Juliana wier nog uutgejaauwd sind
ze an ut praeten was, ze vroeg ut nog,
of ze stille wouwe weze, .mar nee oor,
dat schorriemorrie gieng te kêêr as
wilde. Un groat schangdaol, dat heit
Juliana zeker niet verdiend.
In dan 's aevuns wou die kraekers
nog za: Dit was onze bedoeling niet. Jae
dat kan noe wel oor, mar ze hao ut toch
zeker wel uutgelokt-
In noe kan ik best begriepe dat ut al-
lemaenselijk beroerd is, as je mit éèn of
twêê kinders of nog méér op un zoldertje
zit. Mar doet tan zukke diengen niet
juust op een dag as het voor een aore
een fêêstdag zou kanne weze. Wangt
tan bedaarf je ut voor iederéén in zelf
krieg je dur toch gien huus mee.
Het verhaal van vrouw Buth (fragment)
't Was Augustus 1933 in toen vroege
ze aregus of ter iemangd nae de Ko-
nunginne wilde. Dur was un défilé in ut
Amsterdamse stadion in je most opstelle
op te Konunginnewegt.
Amsterdam, niet bie de deure in je
most ut zellef betaele. Un ribbe uut je
lief. Nee... dur was niet veul liefheb
berij voor. Tot Mertientje v. d. Doel zei:
dat doew ik tan wel. Ze docht tan gae
'k gelieke us nae kennussen die in de
buurte van Amsterdam weune. Daer wil
'k toch oak wel us kieke.
Dus vrouw Buth, toen nog Martientje,
gieng mit tun trem tot te Rozestraete in
Rotterdam, vandaer uut nae Amsterdam
mit un spoor.
Ze kwam in Amsterdam aan het Cen
traal station. Waer moest ze noe heen?
Ze zag taer un kro meisen van dur
leeftied in docht 'k zal us vraege mus-
schien motte heulje dur oak wel heen.
In laete ze dur noe heen motte. O, wij
komen hier dichtbij vandaan, dus we
hebben nog niet ver gereisd. Jae, zaag
ik, mar ik mot tat dat koffertje nog
kwiet, dat kan je hier toch inun depot
of zoa doewe. Ze giegelden een beetje,
zoen'n boeretaeltje, dochte ze zeker, dus
gieng ik mar op zun hollangs vaorder.
'k Had in ieder geval maats. Wangt al
léén, daer zag ik niet veul broad in.
Mun kwamme op te Konunginnewegt
in daer zag ut zwart van de maansen.
Mun moste om 3 ure opstelle, mar 't
wier zes ure. O, héérs docht ik in ik mot
nog vrom mit tun trein. Hoe mot tat
schip strangde? 'k Had mun koffertje
nog bie mun, dat kon ik ommers niet
kwiet mit aol die drukte op tat station.
Mar die meisjes zei je: wij dragen het
om de beurt, we vinden jou zo 'n kraan
om daar zo'n grote reis voor te maken.
Toen we dan oak in ut Stadion kwam
me, was het één maansenzéè. Aolles was
in vollen gang. In ik zag al gaauw de
héle koningklijke familie zitte.
Konungi^L-Moeder Emma in Konun-
ginne Wullemina, Prins Hendruk in Ju-
liaantje. Dat was toch un gebeurtenis in
mun leven, zei vrouw Buth, dat vergeet
'k noait méér oor. Mar voordat te mun
's aevunds in dun trein zatte was ut over
elleve. 'k Gieng un knijpe oor. Mar die
meisjes gienge nog un nentje mee in ze
zouwe mun oaf komme haele. Mar ver
geet het mar, op te plekke awer ik mos
weze stong gien maans te wachten, al
léén docht ik, gae 'k tan mar mit tie
bus mee. Mar die ree vo mun neuze
weg. 'k Stong dur gekloft op as je dat
mar weet. In wat noe, loape mar in nae
de naemborretjes kieke.
(T. /-/. v. d. Vad in:Eilandennieuwsmei 1980).
126
