dEjjjk „Bêênekluuver" (J. G. Jonker, geb. 1914),
schrijver van de Brouwse jeugdherinnering.
't Is lang eléje dat wè, ma uö de ouwere maansen in Brou is 't misschien tog wè aordig om
nog us wat t'oor en uut de tiet da ze zèlluf ök as kwaejöön over 't vorenomme liepe, zö om in
de bie de jaeren 20-24. Wat emmen in die tiet tog un boel kattekwaet uutaelt, ee? De pliesie
van Br. at ut ma druk mee ons.
Ejje d'r nog eugenis an? Dn êènen êêtte Kommer in d'n aoren êètte Stroop. Kommer was wè
un aordige vint, dae kojje nog wè un potje bie breke, mar Stroop was un kwaejen, mit z'n
grieze snorre onder z'n neuze, in dan ek ut nog ma geeneens over Jaop van Sluuswant dae
mos je verdraoit hoet mee uutkieke. Die at de sleutel van dat donkere kot onder 't stattuus;
in ajje noe wat op je heweten ao (dat adde men aoltiet) in ie kreeg je te pakkendan wier je
vb un stuitje in dat donkere kot oppeslote.
Laek ut noe ma zö zaage: Vö Kommer nam je de bêênen, vö Stroop nam je de bêênen mit je
klompen in janden, ma vö Jaop van Sluus dee je bie wieze van spreken nog je broek vol ök.
Mèèsta liep je ma vast art weg as je d'r êên an zag komme, want ajje docht dajje niks edaen
ao, dan ajje nog wè wat tehoet van gister of eergister.
Daer èjje noe bevobbelt padjesliere op de Krabbendieke. Dat mocht natuurluk nie, want aol
ut gos gieng d'r mee nae zn grootje. Dat gos was vö de geiten, die mit un pinne in den diek
vaststonge. Die pinne d'r uuttrekke in op un aore plekke wêê vastzette, waer a dikkels niks
te vreten was, was zö hebeurt: in dan kon de leut behinne.
Wat je dae vö nöödig ao was un paer staarke klompen, un ööhen diek in un dulve mit vee
waeter natuurlijk, want zonder waeter kojje niks behin
ne. Je aelde mit z'n aolen (op je kousen natuurluk) twee
klompen waeter uut de dulve achter d'n diek. Dat wae-
ter liet je op un bepaelde plekke van d'n diek van bove
nae benee lööpe. Oe meer waeter oe beter. Dan gieng je
mit êên bêên heürkt, zak ma zaahe, op je klompe zitte,
in dan liet je je ma nae benee sliere. Ajje dat noe ma
lang genogt dee, dan kreeg je vanzêlluf een lekker kled-
derug padje, wae nae un stuitje aol ut gos van ovveslee-
te was in dan gieng ut pas hoet. Oe ööher d'n diek, oe
arder je gieng. Je suusde nae benee mit un vaert tot an
d'aore kant van de wegt die onder an d'n diek liep. Die wegt liep langs de mole van V. d.
Amer nae de Molestraete. A m'n uutehleeë waere, dan moste m'n bie mekaore ut achterste
dêêl van onze klepbroeken (de kleppe zak ma zaage) schöönmaeke. Dat deeë m'n mit un
