zoekeng op z'n eihe. Ze kwaeme aol mê öher ut land in, mê op den duur kwaeme ze in Den
Elder terechte. Noe, in dat uusje öze Dukdalf enoemd. Atte julder noe de beteekenisse van
un dukdalf nie weete, za ik prebeere dat wat uut de doeken te doen.
1. Un dukdalf dat binne zwaere paelen, die atte mee dwasouten in mee hrööte bouten as
twaere ammenkaore eklonken ore, hoed vast eschroefd, in zö un paelwèrk vurme, die ajje
in iedere aevende, in ook in de binnewaeters kan vinde. Zö'n dukdalf mot bestand weeze
teehen ut hewèld van 't waeter, mê boovenal de klappen opvange wae atte de scheepen d'r
teehen an kunne vaere, want anvaerenhen binne aoltied niet te vermien. In zö bestae noe êêl
ut leeven, mensen, je motter wat van maeke, heeve in neeme zè ze dan, anders binnen de
anvaerenhen nie van de locht.
2. Un dukdalf steek un ènde boven 't waeter uut om 'n hoed te kunnen zie. Zö binne d'r ook
mensen in ut daehelukse leeven, die un ènde booven un andere uutsteeke, wae van ut
spreek-woord zeit: öhe bomen vanhe vee wind. Ajje öhe staet op de maatschappelukke lad
der, mojje opppasse wat ajje doet. Ut oor hauwer ezie, ajje buuten de pot pist, in dan kom-
me de praetjes: eijet al 'oord van die, in die, die ei dit of dat edae, in dan aele ze soms je vo
der of gröötvöder nog uut graf. Wat zè ze dan: die was öök nie vö de poes, dus ut bluuft uut-
kieken eblaeze.
3. Un dukdalf dien öök nog vö beschèrmeng van sluuzen in bruggen. Zö kan öök un méns in
dit leeven eplaest ore om wat vö z'n meedemèns te beteekenen, om mekaore tot un and in
un voet te weezen, om de verdrukten in 't maatschappelukke leeven, die atte op je leevens-
wègt eplaetst ore, te beschèrmen, in prebeere dasse nie onderesnêêuwd ore in deze arde
waereld. Oe blie kan un méns nie weeze, atten ulpe kriegt in un rottug zaekje, wae atten
buuten z'n schuld soms in teréchte ekommen is, in dan olpen oord. O, wat ister in deeze
moodèmen tied nog un öp te doen op aolerlei hebied.
4. Un dukdalf is öök un meerpaele vö scheepen. Un plèkke waer ajje veilug kan lè, soms in
un sturm, of ajje te lank teehen de stroom in evaeren eit. Wat is ut dan öök van ut aolerh-
rööste belang, dat un méns anden aevend van z'n leeven zoon dukdalf mag bereike, om nae
hedaene wèrkzaemeeden de tros lanhs zöö'n paele te slaen. Men zouwe nog deu kunne hae,
mê dan oortut te lank, nog eeven ofronde.
Ajje die vier beteekenienhen, openoemd van un dukdalf, beschouwt as un écht, astwaere
anêêneklonke hehêêl, dan zou ut maatschappeluk leeven d'r zö uut motte zie. Wat ister van
die êêneid terèchtekomme
Zie mê rond je, wat vroeher nog vast leek, stae noe te trillen. Êêl de maatschappij is ziek
ore, d'n êênen weet ut nog beeter dan d'n aoren, veele bespreekenhen, lou loene, in ut zét
hêên zoo an d'n diek. Un ieder weet datter bezuunegd mot ore, mê bie mien motte ze nie be-
hinne. Duuzenden stèrve van d'n onher, duuzenden ao hêên dék booven d'r ööd om te weu-
nen vanweehe oorlogshewèld in motte vluchte van ut êêne nae 't aore.
Ménsen, men auwe op, dankbaereid zou ons arte motte vervulle. M'n ao aolus nog, wilder
kunne beeter onze schoeren d'r onder zétte inplèkke van lanhzaemanaksjus of staeke, waer
ajje nog vérder mee achteruutboert. Bekiekt ut es, un ieder op z'n eihe turrein.
Wullum
Wij laten hieronder meteen het onder d genoemde gedicht van mevr. Wiebrens-Beekman
volgen. Daarna vergelijken we de beide teksten met de bandopname uit 1963, de gegevens
uit Dial. Sch.-D. van het begin van de jaren '50 en met de antwoorden op de vragenlijst van
107
