Vr. Dat u verstand hebt van lekker eten dat is duidelijk, maar nou heb ik toch nog een
vraag: wat is nou die titel „erkend knijper
De L. Èl, omda 'k die mossen ier ómael onfange. Je „knijpt" die mussen, ee, zè ze dan,
Vr. U „knijpt"
De L. Jaa, dat doe ze nie, ze brienge de pootjes, vroeger dan brochte ze de mossen zó, jaa,
dan góójde je ze zó weg, ee, in dat is noe da „knijpen", dat is omda je de mussen on-
fangt.
Vr. Maar sloeg dat knijpen op het doodknijpen?
De L. Jaa, jaa, dat beteeken tat eindelek, (jaa, jaa).
Vr. En moest u dat vroeger doen?
De L. Jaa, ma 'k góójde ze zó weg, ma noe is t ómae pootjes, ma jaa, de jonge mossen die
brochte ze zó, ee. 't Was 'n aordegeidje, ee.
Vr. Maar werden ze dan hier vroeger levend gebracht?
De L. Dat beurde, die kleintjes, die jonge mossen zó mar, in dan gienge ze de buss' in.
Vr. De bus in?
De L. Jaa, de vuulnisbusse.
Vr. Maar was dat een speciaal vak dan, dat doodknijpen?
De L. Nee nee nee dat maeke zie dae noe, want op aaleke verèènegienge mojje
'n musseknijper ee.
Vr. U bent de enige musseknijper in Nederland?
De L. Nee, dat niet, ma da(e) da horretje zit, want ik glóóf tat op Ouwekaareke ok nog
'n verèènegieng' is in die ei ok 'n musseknijper, natuurlek, ma daer oore d'r zó wei
neg ineleeverd, ee.
Vr. Uw zoon zit hier ook bij, hebt u die het vak van knijpen nou ook geleerd?
Zoon. Che, che, che!jaa, daer is geen kunst an.
Vr. Ik heb, meneer De Later, de indruk, dat ik hier nog wel een uur kan doorzitten
De L. Oooo jee jaa.
Vr. En dat ik er dan nog niet achterkom wat nou eigenlijk het knijpen van die mussen in
houdt.
De L. Jaa, dat is te naem, ee, knijper, mosseknijper.
Vr. Een uitstervend beroep.
De L. 't Is een uustè da zè 'k, dan bin d'r nog drie in wilder bestae neegenteg jaer, 't is
t' ouste verèènegienge van 't èèle durp.
Vr. Wat zullen die mussen blij zijn.
De L. Jaa.
Uit het bovenstaande gesprek blijkt dat De Later nog vrijwel het Oosterlandse dialect
spreekt, dat ook mij van huis uit en vooral door mijn werk aan „Het dialect van Schouwen-
Duiveland" zeer vertrouwd is. Wij geven de volgende voorbeelden:
1. dèk ,.dak", ook in Dial. Sch.-D. 5: dak 1950);
2. ok^.ook", dat De Later konsekwent gebruikt in tegenstelling tot Vijverberg (Mededelingenblad No. 39 (januari
1981), p. 116): oak, dat eveneens voorkomt in Bruse teksten (zie noot 7 bij dit artikel). Door het voorkomen in
een oudere Oosterlandse tekst van Vijverberg en het nog vrij courante gebruik van óók te Bru. wordt onze on
derstelling van 1950 bevestigd, dat ok ontstaan is „door verkorting van de oorspr. vocaal" en dus een jonge
re uitspraakvorm moet zijn;
3. „hebben" en ó(de) „had". Ook deze vormen van het ww. „hebben" zijn in het Oosterlandse dialect zeer be
kend, zie Dial. Sch.-D. 42. De onbepaalde wijs die De Later gebruikt naast wijst erop dat deze behalve te
119
