Jonherenjaer vuuventachtug
Ze noeme dit jaer jonherenjaer '85 in atte ze dan ajje vraehe, watter in je jonhe tied vö de
jeugd edae wier, dan bin'k dae houw mee klae: 7 was un bedroefd bitje. In noe vraeg ik
mien of: aode wilder dae wat an, aode je dae tied vö, ut was êêl anders as noe. Ik kan dan
oak nie naelaete dae eest wat van te schrieven in verband dat de jeugd van noe dae (helok-
keg) nie mi mee te maeken eit. As schooljonhen van de aarebeiersklasse, nog mè net un bitje
uut de kluuten ewasse, mosje tuus a èèl wat aalepe, de hröötere peeën aalepe dunne, juun
wie vö schooltied in der nae, want vee mensen aode juun vö d'n dorden.
De kleinere moste in d'n oest raepe, taareve in heeste, dan aode ze wee eeten vö 't vaareke
in vö d'oenders, in de winter èrten uutzoeke in böönen, aerpels kappe, zo zou ik deu kunne
hae. t'Was nie zo breed vö de Wullumstad. Dae kreehe d'r oak nog landbouwverlof, dan
kojje nae 't land, knieneeten snie, nae un hripskant mee un zeekei om heiteeten. Ik zou dien-
ke: onspanning henoeg, mè oe? In klaegde mè nie oover piene in je rik, want dan zeiden ze a
houw: jie ei nog heen rik.
Nae kaareke in waareke. J'aode wélles un verzètje: seumers zwèmme, swinters sleetje rie of
schaesen rie, meesta om z'n verbeurte om datter bie die hrööte uussouwens d'r vö aalek
heen paer waere. Meesta hieng je saevens döödversleete nae baade toe.
Dae was meziek in un ziengschoole in Zondagschoole, want de ouwelui wilde toch ao dajje
hèèsteluk oak un bitje bie d'n tied bleef. De méésters deeje der bést om je wat bie te brien-
hen, in atter dan es un uutblienker bie was, die at nie deu kon leere, omdat ter trék wat ver
dient most oore, aode die ménsen d'r toch un eekel an. At sinterklaos was, mosje meer vö de
ruuten kieke as d'r achter, in zo stienhe d'r vee mee ter snotneuze teehen ut raem.
Je ouwelui wiere benauwd as't kèrmis wier, laeter kwaeme d'r schoolreisjes, iederéén kon
nie mee, dae waere héén sèntjes. Noe ei te jeugd éëlwat meer, ze kriehe soms al un fietsje,
dan kunne ze nog nie lööpe, in wilder, attet hoed hieng, mee je zèstiende un twêêdansje. Noe
kriehe ze mitter zèstiende un brommer, asse achtiene bin un riebewies aele, in dan un
ootootje. Sport in spel, te vee dienhen binder om op te noemen. Mè hae men nie de verkeerde
kant op? Ut oor sportverdwaezeng, bekiek de voetbal, ze prebeere menkaore 't véld uut te
trappen, ze hae mee bierflèssen hööje in vemielielehen anbrienhe. Laemen noe eerluk wee-
ze, atte ze noe in de steeën benauwd oore datter voetbal komt, omdatte ze dienke: aolus hae
ter an, dan is toch sport héén sport meer. Dan was dat vroeher toch leuteger. Mee aolus wat
deeze jeugd vooreit, oore de probleemen hrööter. Lei tat inkel bie de jonhereIn ut hehêêl
Wu/lum" (W. van Gilst, geb. 1921), onze Bruse prozaschrijver.
113
