Heiten
Ajje oover heiten wil schrieve, komter wee vee van 't auwe nae vooren. Dan zummen mè bie
deeze êêw bluuve, omda tat bie vee auwere onder ons 't béste bekend is. Want dae binne êêl
wat kinders hröót ebrocht mee heitemèllek. In dat was nie van weelde.
Vroeher wier un heite wélles „de koe der armen" enoemd in terécht. Vó d'n oorlog waere d'r
vee, bienae op èlleke plékke aode je un heiteverêênehienge.'n Bokauwer was ter óók licht
bie, want 'n bok kajje nie misse vö 't voortbestaen van de heiten.
Vroeher waere d'r vee meer hróöte uusauwens, in vee ménsen wèrrekte bie d'n boer. In dien
tied waere d'r nog vee hrippen in 't land, in van vee boeren mog je die uutsnie. Zö kwam je
op 'n hoedkóópe meniere an eeten.
Un heite stél hêên hröóte eisen an 't eeten; hos mee aollerlei vuulte d'r tussen,
braemstruuken in retoeters eete ze hraeg.
Ofval uut 't 'of, aerpelschèllen, auw bróód, noem mè op.
Dae was natuurlek toch wé wèrrek an. Die ménsen die atte buuten weunde, zétte ze an de
kitting lanks de wègtkanten. Je mosse wé hereeheld verzètte, mè un aore die ze op kot most'
auwe, moster mee de zeekei op uut.
In dien tied zag je dan óók vee kinders mee 'n zeekei in 'n zak op stap om 'n baele hos te
sniejen. Deeje ze dat noe zo hraeg? Achêêl nie, de mééste aode de smoor d'r in, mè je
most.
Lange wèrrekdaehen voo de man, meesta most hróótje óók nog mee, dus as kind waere die
klusjes vó joe.
Geitenkeuring te Ouwerkerk 1987. Foto: Bob Noornen, Zierikzee.
124
