De emigratie,.golf' van 1865-1873 werd vooral gestimuleerd door de Homestead Act van
1862, een wet waarbij aan elke immigrant van 21 jaar en ouder een „quartersection" (64 ha)
grond beschikbaar werd gesteld. Als de grond gedurende vijf jaar was bewerkt, dan mocht de
bewerker zich eigenaar noemen.
In Brand aan boord staat het zo:
Amerika! tooverwoord voor groot en klein. Amerika! dat mystieke land, vooral voor eenvoudige
landbewoners. Wel was de reis ver, wel waren de gevaren groot, maar wat beteekenden die voor kloeke en
vastberaden lieden, die het welzijn voor zich en vrouw en kinderen wenschten. Want in Amerika werd de
arbeid, de kracht van den arm of de hersens immers beter betaald dan in Holland.
iï'/.ta t 'corn "~OofTON - Fruit's l, VtGFlABLLS
EQUAL TO ANY IN THE WORLD 1
MAY BE PROCURED
At FROM $8 to $12 PER ACRE.
Near Markets, Schools, Railroads, Churches, and all the blessings of Civilization.
1,200,000 Acres, in Farms of 40, 80, 120, 160 Acres and upwards, In
ILLINOIS, the Garden State of America.
Advertentie in een Europese krant voor land in de staat Illinois (U.S.A
Typerend voor de Nederlanders was dat ze bij elkaar bleven, zich vooral vestigden in de
staat Michigan (en in mindere mate in Iowa en in New York en omgeving) en dat het om
grote families ging van ouders en jonge kinderen, grootouders, aangetrouwden, buren
en vrienden. Geen andere immigrantengroep zocht zo sterk elkaar: een deel van het
oude dorp in Nederland werd als het ware verplaatst naar Noord-Amerika.
De tocht begint
Toen na de strenge winter van 1864/65 de vijf gezinnen en anderen besloten hadden uit
Dreischor te vertrekken, werd huisraad en gereedschap verkocht en werden inkopen gedaan
voor de lange reis (per zeilschip duurde dat anderhalve maand).
Op 25 mei nam men afscheid.
Het afscheid van buren, vrienden, familie en bekenden; het afscheid van het huisje, waar ze geboren waren,
van den grond die ze hadden bewerkt, van de vlaskooi, waar ze het giftige stof hadden ingeademd, en van de
boomen, het groen, de vogels, ja van alles. En toen welden ondanks het vaste besluit om heen te gaan vele
tranen en werden krampachtig handen gedrukt, want nu voelden zij pas recht, zelfs de ruwsten, hoe lief ze
hun dorpje hadden en hoe vast de band is van dorpsgenooten.
69
