Bezet. Drie dagen later zwermden de Duitsers uit over Schouwen Duiveland. In Zierikzee,
Brouwershaven en Haamstede bestonden de bezettingstroepen uit oudere militairen: de
Groenen. Die waren niet zoo boos. Op Brouw heb ik nooit SS-ers gezien. Die zaten natuurlijk
aan het front bij de schilder.
Duistere tijden. In de oorlog van 40-45 moest alles verduisterd worden, ook de lantaarns
van de lokomotieven. De machinist kon dus niets zien op de baan. Toch hebben we al die tijd
maar weinig aanrijdingen gehad. De conducteur kreeg een zaklamp om de plaatsbewijzen te
behandelen. Als het plaatsbewijs was betaald, moest je de lamp direkt uitdoen. Batterijen kon
je aanvragen bij de stationschef in Zierikzee. Kreeg je te horen: „Is hij alweer leeg? En je hebt
eergisteren pas een volle gehad!" Ik zei dan wel eens: „Ik eet ze niet op.
Eerlijk duurt het langst. Najaar 1942. In de laatste tram naar Burgh vond ik twee briefjes van
ƒ100,- en een papiertjevan geleverde bruine boonen. Op het papiertje stond de naam van
de man die het geld had verloren: een boer uit Brouwershaven. Ik ging naar de hofstede en
gaf de briefjes aan de vrouw van de boer. Als beloning kreeg ik een zak tarwemeel en een
tientje.
Het bombardement op de remise. En toen werd de remise gebombardeerd. Het was mei
1943, ik stond achter bij onze woningen zag de bommen vallen. Ze kwamen allemaal in het
Slingerbos terecht, op een afstand van 20 a 30 nieter van hun doel. Het personeel was onder
een lokomotief gekropen, en daar zaten ze betrekkelijk goed.
Johannis Meerman en Pietemélla van der Weijde 25 jaar getrouwd, 1943
(Collectie J. Meerman, Roosendaal).
Soldaat zonder tanden. Een donkere zondagavond in het najaar van 1943- Op Noordgouwe
was de tram al een beetje in beweging toen een Duitse militair op de treeplank van de
postwagen sprong, met z'n fiets nota bene. Ik merkte er niets van. Een eindje verderop bleef
de fiets haken achter de kloot van het wissel. De soldaat tuimelde met fiets en al in de sloot en
123
