de mens, het dier, het goed...
hij spoelt ze door der dijken wond'
met vlijt!
en spuwt ze uit
in de oneindigheid der zee
en van de tijd... Ad Leijdekkers
en spuwt ze uit in de oneindigheid der zee en ran de tijd
Collectie J. van Loo.)
Daer is gin wóórd Zêêuws bie! In toch ...Zêêuwserkan 'tnie! Wantzógiengt'r ieran toe, zon
vuuvendertig jaer gelééje... Deu dat gedichje wor in 'n paer wóórden dat gróóte lêêd van die
daegen neergezet.
Die de waetersnóöd van dichbie èbbe ondervonde, of nog èrreger, naeste ebbe verlóóre,
zulle de gedachten an die daegen tot in 't graf méédraege.
Bie 't naegeslacht zulle 't vertelsels worre, in lanksaem-éne za d'inoud 'r van, verbléke.
Daerom is 't goed, dat a in de vuuftiger jaeren, in 't boek „Gekwelde Grond", de
biezonderéden van dat ieselijke gebeuren bin vastgeleid, zódat dat naegeslacht er tot in
lengte van jaeren kennis van kan néme.
Goddank, wiere m'n over de durpel van de wanóóp getrokke! De vechters van 't êêrste uure
waere de mosselschippers, die mit gevaer vó d'r eige leven, mit d'r bóóten deu de polders
wiere gejóge: reddend!!
Kunstenaers zonder voetlicht, op 't verschrikkelijke tenêêl van ,,'n vergéte eiland"!
Dat was 't gróóte lêêd!
D'r was oak „klein lêêd": 'n wolkje lêêd, mit soms 'n zilvere randje van ümor!
Neem noe die goeje man, die a in de begindaegen, van angezicht tot angezicht kwam te staen
mit de ouwe vorstinne Willemina...! Ie stong dae in 'n leeg deurgat mit 'n totaol lege mond,
omdat z'n gebit mit „bakje-in-aol" 'n paer nachten daevó, 't ruume sop ad gekóze...
Dae stae je dan mit je mond „vol tanden", in je wil zó graeg wat zégge...!
Nae 'n strijd mit de elementen van zó'n dag of twêêë, wier in de nacht van zaeterdag 31
jannewaorie op êên feberwaorie 'n Finse schuute, de Bore VI, op 't strand van Wèschouwen,
130
