ieskouwe in kolkende waeter, dat deu de zwaere sturm aolma vaarderde polders innejooge
wier. Deu klokgeluu gewaerschoed konne vee maansen d'r eihe vorlóópeg nog rédde deu
op 't dek of in 'n boom te klimmen, ma mêêsta beteekende dat uutstel van een vrêêseleke
verdrienkengsdóód.
Van 't ontzettende lêêd in verdriet wa vee maansen toen ondervonden kan 'k allêên ma
perbeere ies te behriepen, omda'k 't zaalf nie meejemaekt Wat ikker van weet dat weet'k
van m'n vaoder, die toen in Surreksêê woonde. Aore schrievers, die aoles van dichtebie
meejemaekt zulle dae vast in zeeker êêl wat meer oover kunne vertaale. Ma dattet
verschrikkelek eweest is in datter nae vuuvendaarteg jaer aoltiet nog vee stil verdriet is om 't
verlies van zóó 'n kleine 2000 maansen, mannen, vrouwen, kinders, fermielje in vrienden, da
kajje hrust vammen anneeme, in dan praet'k nog ma nie over de duuzende beesten die in 't
woeste zêêwaeter ommekomme bin. Nêê, verheete zummen dat nóójt.
Bêênekluuver
't Kwam toch aomae wi vö mekaore!
Oe kan een méns in vreedesnaem toch zö staepelzot weeze van zó'n eilanje as Schouwen.
M'n vaoder, die ma gewoon as smidsknechje bie Gilijamse op Renisse begonne was, attet
vérre geschopt mit ard wèrke in vee leere. Ma daedeu wassen in Olland teréchte gekomme in
dat was noe êêmae nie anders. In de vekansie gienge m'n aoltoas nae femielie van m'n
ouwers op Schouwen. As 't êêmae zö vérre was, waere m'n a vrêêt vroeg op 't station in dan
gieng 't gebeure. Ma 't zou nog een aordeg stuitje duure vö da m'n in Zierikzêê nae Betje
Pluime in Liesje Tieke gienge. Twêê weeken duurde de leut, aoles was even aordeg: De
gröóte booterammen mit vèrse woste, den tram, 't strand, de möóje kante muste van m'n
oomoe op Renisse, de mart op Brouw, affijn affijn
't Ergste was dattet aomae wi verbie was vö da je 't wist. Den lésten aevend smaekte jen
't Was waeter zó vérre as je kieke kon. (Collectie J. van Loo.
134
