decors en van echte natuurwaarden is geen sprake meer. De versnippering van het
duingebied is nog vergroot door de stichting van een aantal kampeerterreinen tussen
Renesse en Nieuw-Haamstede, waarbij enkele oude duinboerderijtjes als aanzet
dienden. Hierdoor is de verbinding tussen binnen- en buitenduinen langzamerhand
gereduceerd tot een smalle corridor. Door al deze uitstulpingen van recreatiecomple
xen in het duingebied is de grenslengte tussen natuur en recreatie zeer groot, wat leidt
tot een groot areaal aan verstoorde zones. Het aantal strandontsluitingen dwars door de
duinen is uiteraard ook fors toegenomen.
De boomgaarden langs de Hogezoom en de Vertonsweg, aangelegd op de plaatsen van
vroegere elzenmeten, waren ondanks de verbeterde ontwatering niet meer rendabel te
exploiteren en werden veelal omgezet in caravanterreinen. Voor zover ze gewoon aan
hun lot werden overgelaten, begonnen ze te verwilderen. Enkele percelen gaan nu weer
op een duinbos lijken en vormen prachtige vogelgebiedjes.
Inmiddels is het grote belang van de natuur van de Schouwse duinen, die wel de
mooiste van het Deltagebied genoemd mogen worden, in brede kring erkend. De
bescherming van de nog aanwezige natuurwaarden krijgt langzamerhand gestalte. In
1978 werd de Kop van Schouwen aangewezen tot beschermd natuurmonument in het
kader van de Natuurbeschermingswet. Dit betekent onder meer dat alle handelingen
die de natuurwaarde kunnen aantasten, vergunningsplichtig zijn geworden en dat
beheersplannen kunnen worden opgesteld. Deze bescherming geldt overigens alleen
voor de in het besluit met name genoemde percelen en dat houdt in, dat de grens tussen
beschermd en niet beschermd gebied nu heel scherp getrokken is. Een ander belangrijk
wapenfeit is de aankoop van het Slotbos te Haamstede en het Zeepe door de Vereniging
tot behoud van Natuurmonumenten in Nederland.
Zandwinning bij het Slotbos van Haamstede (ca. 1910). Vanaf Paesenhil zien we Paul Evertse met een
Schouwse wagen om een vracht zand gaan. uit: Zeeland in Beeld)
104
