De lijdensweg was voor Schouwen-Duiveland nog niet ten einde. De mannelijke
inwoners van 17 tot 40 jaar werden opgeroepen om elders aan het werk te worden gezet.
En de beschieting van Zierikzee ging voort. Niet alleen de watertoren werd opgeblazen,
ook de andere torens van Zierikzee waren van een springlading voorzien. Zo bleven de
Duitsers - tot angst en vrees van de bevolking - hun terreur op het eiland tot het laatst toe
voortzetten.
Eindelijk, op 5 mei, kapituleerden de Duitse troepen. Twee dagen later maakte de komst
van de geallieerden op Schouwen-Duiveland de zo lang gedroomde bevrijding tot
werkelijkheid. Een periode van ellende en verschrikking, zoals zich nooit tevoren op
Schouwen-Duiveland heeft afgespeeld, was ten einde. Het normale leven kon opnieuw
beginnen.
Na de oorlog
Inderdaad: het normale leven. Want het waren dezelfde mensen die hun taken en
levensstijl weer opvatten, zoals zij dat voor de oorlog gewend waren geweest. Ook al was
er tijdens de oorlogsjaren zowel in bezet Nederland als daarbuiten gedacht en
gefilosofeerd over dingen die in 't vervolg anders moesten. Maar van vernieuwingen was
H.K.H. Prinses Wilhelmina wordt voor het stadhuis te Zierikzee voorgesteld aan het college van burgemeester en
wethouders. Van links naa rechts: jhr. mr. A F. C. de Casembroot (Commissaris der Koningin in Zeeland),
H.K.H Prinses Wilbelmina, jhr. mr.J. Schuurbeque Boeye (burgemeester), nauwelijks zichtbaar: R. Gerritsen
(wethouder), A M. de Boer (wethouder) en mr. C. J. B. du Croo (wethouder).
Tussen de Commissaris der Koningin en de Prinses staat, op de achtergrond, mr. F. Tb. Dijckmeester.
Foto.- M. Doeleman HJzn., Zierikzee. (Coll. auteur)
13
