tuugen angerausd, klimme, as 't waere tegen de duunen op, in komme even lae-
ter schietend op die bootjes, terug. Tjongen, dat kwam an de ribben. Ie ad z'n
eige wè onder 't zand wille begraeve. De flak begon aok nog te brullen in
zodoende was 't 'n leven as 'n öördêêl. 't Is 'n êêl angstig zicht, as je die kogels
uut zö'n vliegtuug in 't natte zand zie spettere. Toe 't over was, was 't zó stil of
iederéén dóód was. Ma, dat leken ma zö. 'n Wat ouwer vrouwtje in zwarte kleren,
stieng mit 'r vienger waerschuwend nae bove, tegen de Duitsers bie de flak te
roepen, dat 't êêl lomp van d'r was, dat ze in d'r zwèmbroekje 't geschut bedien
de. Stél je voor, da ze wat overkwaeme zonder d'r kleren an...! Die Duitsers adde
in zien öögen 'n leven as 'n luus op 'n zéér öód. Z'adde op tied d'r natje in d'r
droogje - dat was ze an te zien - in ze zaete dae bruungebrand op d'r akkertje
naest 'r kanon. D'Ollanse meisjes waere oak willig, zodoende konne ze nog kroe-
le bovendien. Nêêë, vöó die gasten was 't tot op éden nog de „frisch-fröhliche"
Krieg...
N.J.N. Weer of gin weer,
zwèrreve langs de zêêdieken.
(coll. A. Leijdekkers)
In de dunnen in langs de dieken wiere bunkers gebouwd,
(coll. W. P. de Vrieze)
124
