De léste overtocht nae Ziepe. Ruum un jaer eleë was 't Ziepe - Anna Jacoba, noe
andersomme Anna Jacoba - Ziepe. Watter aolemaele in mun ommegieng, dat
leste stikje naer uus, daer è'k gin weet mi van. Eên dieng stae mun nog èlder vö
de gêêst. Vlak vö da mun tuus kwaeme liet'k de liene los ange in onze trouwe
viervoeter liep regelrecht de vertrouwde ostie op, as of mun nooit weg ewist
aode.
In vier in veerteg wiere mun 'evacuées' enoemd, noe in vierinnegenteg noeme ze
maansen die uut dï land edreeve oare 'vluchtelingen'. Zövarre is bie ons geluk
keg nooit ekomme, a was 't wè de bedoelieng van de bezetter.
Over Rotterdam nae Rraebanl: deu Harry Blankert
Mènsekinderslieve wat gaet den tied toch vlug.
't Is waerachteg wï a vuuftig jaer geléje da m'n vöö 't êêste moste evacuêêre. 'k
Was toen dèrtiene in vond 't émae nie zö èrreg om d'r is 'n stuitje tussenuut te
gaen. Op die leeftied kaje immers nog nie begriepe wat'r aomae boven j'n ööd
angt.
'k Was nog ma twee keer 'n daegje van 't eiland af geweest, waeronder 'n
schoolreisje nae Middelburg. Oewèl ik 't geborgene in 't vertroucie van m'n
geboortestad wè fijn vond, wou 'k toch wè wat vérder kieke dan m'n neuze lang
was.
A gau öörde 'k da m'n nae m'n ome in Rotterdam gienge. Toe m'n dan eindeluk
vertrokke, was 't wè spannend. M'n voere mé 'n boot in 't donker, wae vee zieke
in ouwe ménsen op waere. Overdag reize was vee te gevaerluk, wan z'adde te-
slotte de spoorboot oak a '11 paer keer beschoote.
't Eêste wae 'k van 't onderstebove was in de Maasstad, dat was de tunnel onder
't waeter deu. De rest was nie vee an, de grööte stad viel nog a tegen, 'k Dienke
da'k er te vee van verwacht ad.
Bie m'n ome was t'er nie vee ruumte. M'n kwaeme mé z'n vuuven an. Opoe was
t'er oak a, die woonde eigeluk op 't Rooie Durp.
Op straete waere de ménsen êêl afstandeluk, 'n goeie morrege of zö kon d'r
êêmae nie af, dat waere m'n thuus anders gewend.
Omda m'n ma weinug ruumte adde, gienge m'n a vlug veruuze in wier d'r 'n
schole vö m'n gevonde. 'k Kwam mé drie andere jonges uut Zierikzêêe in dezèlf-
de klasse. M'n zaete mé z'n drieën bie mekaore achter in de klasse, in banken
wae je mé z'n twééën in kon zitte. D'n andere dag, toe m'n wï in de klasse zaete,
tikte d'r zö'n Rotterdams gozerje die achter m'n zat op m'n schoere, in die zei 'Jij
bent toch een zoon van Ko Blankert en Corry Mais'. Oak van die ander twéé jon
ges wisten aolles. M'n snapte dae netuurluk niks van. Ie lachte mar is in zei da
z'n moeder gevraegd ad offe m'n nae schooltied mï z'n mee naer uus wouë gae.
M'n waere netuurluk èrreg benieuwd in gienge mit z'n mé, toen vertélde z'n
moeder da ze oak in Zierikêêe gebööre in getööge was. lerdeu was 't
Rotterdamse ies gebrööke in konde m'n vérder onze draoi wè vinde.
Lang èbbe m'n nie in Rotterdam gewoond want, toe m'n d'r net een bitje tuus
begonne te raeken, moste aolle evacuées op bevel van de Duitsers de stad wï
verlaete. Alléén ouwers die bie d'r kinders ondergebracht waere, mochte bluuve.
Goeije raed was diere, m'n adde nie vee femilie buuten Zêêland.
Alléén nog een ome in Alkmaar. M'n bin dae nog wè weze kieke. Leek wè een
Aemstiese reize in 't wier niks, want zien uus zat a vol mé femieli van m'n tante,
die kwaeme uut d'n Elder in waere oak a verbanne.
107
