BIJLAGE 1
Seizoenverzen van Reinier Telle
(uit: Groote schrijf almanack voor l6l8, gedrukt door Paulus Aertsz van Ravesteyn voor Cornelis
Lodewijcksz van der Plasse. Exemplaar UB Leiden 1497 F 10)
De lente:
Wanneer de guide Son verruylt het koude teecken
Der Visschen, daer hy heeft een Maent langh in ghesteecken,
En neemt den Ram daer voor, so maeckt hy mette gangh,
De gantsche werelt door dach en nacht even langh.Vl
De Winter, of 't hem lief of leet is, moet gaen schampen,
Vermits de soete Lent zyn meester wort int kampen.
Favonius komt weer, kust Floor, en blaest terstondt
Bloemkens by manden vol uyt zynen lauwen mondt.
Pomone toont haer kracht, en doet van nieuws weer leven
't Gheboomte, dat van koud' was bladeloos ghebleven.
Den jonghen Itys wort van Phylomeel bequeelt;,
't Ghediert in 't groene wout elck met zyn gayken speelt.
De mensch, haer aller Heer, van Godt begaeft niet reden,
Verandert wel zijn huyt, maer niet zyn oude zeden,
Die blyven sose zijn, en wat Godt smeeckt of dreycht,
Hy volcht zyn dartel vleesch, dat hem tot sonde neycht.
't Is noch te vroech op't jaer (denckt hy) om deucht te leeren,
Daer komt een Winter, dan sal ick my wel bekeeren.
Maer elck moet bidden Godt (soo Christ de Joden riedt)
Dal' zijne vlucht niet in de Winter en gheschiet.
De zomer:
De langhste dach van 't jaer, is d'eerste vande Somer,
Dan smaect de Rijnsche vocht wel uyt een verschen romer,
Dan zijn de kreeften en de krabben in haer tijd.
Want Phoebus in de kreeft dan met zijn waghen rijdt.
De blonde Ceres toondt hem haer gheswollen aren,
Die door zijn heet ghestrael haer rypicheyt vergaren,
En worden afghemaeyt, in schuyr ghebracht, ghedorst,
Ghemalen en soo voort ghemaeckt tot lcruym en korst.
De Melck-fonteyn die gheeft haer zuyvel vast te voren,
Het Schaep onnoosel dier wort sijn hayr afgheschoren.
Den Os vergaert zijn vet, als oock het knorrend' Zwijn,
Om tot des menschen nut namaels gheslacht te zijn.
De mensch, die in syn Lent was jongh en onbedreven,
Wert langs om rijper in de Somer van syn leven,
So dat hy 't onderscheyt weet tusschen goet en quaet.
Wel hem, die synen tijl alsdan wel gade slaet,
Wel hem die van het quaet in tijts blijft afghescheyden,
En vanden goeden Godt hem tot het goedt laet leyden,
En slaet handt aen de ploech, en siet op 't heerlijck loon,
Dat den arbeyder wordt bewaert in 's Hemels Throon.
De herfst:
De Son daelt na de W'aeg, en maeckt al weer de nachten
En daghen even langh. verliesende syn krachten
Allenskens, door de komst van 't ongestadich weer
Des Herrefts, die de Gerst en boom-vrucht smijt ter neer.
Die lieffelijcke vrucht van Bacchus wordt ghesneden,
Gheperst, ghetont, en die haer tijl daer aen besteden,
29
