Waer is ten tied gebleeve Toen ons kinders waere, gienge m'n in de fekansie aoltöös een weekje mae m'n omoe in Rotterdam. Ik zie d'r mahonie mebeltjes mit roöie pluus nog vo m'n, 'k óöre d'r kenaorie nog zienge in 'k ruuke de lekkere luchtjes uut de groote ouwerwetse keuken nog. M'n vaoder in moeder sliepe in't alkoof in ons op de gang in een ruume bestie. Dae wiere ons flienk verwend, nae d'n dieretuun, iederen dag een ijsje, affijn, affijn! In as m'n wi naer uus gienge, aelde ze uut een zak onder d'r rok d'r knip in gaf z'ons aollebeije een riesdaelder, êêl wat in dien tied. In clan nae de boot op'cl Oosterkade. De "Stad Zierikzee" lag a onder stoom, de koeien waere a an boord. De planke wier ing'aeld in dan duurde't zeven uuren vo da'j 't Oöd in zicht kreeg, 't Was aoltied wi een belevenis om d'n Dikken Toren midden tussen aol d'ouwe uusjes te zie staen. Ma je was toch aoltied wï blie as Jan Dooge vo de leste keer de bèlle liet gae dat de planke uutgeleicl kon worre. Tussen aol cle ménsen zochte m'n nae m'n oome uut Vrie, die waster mitte fiets om de zwaere koffer tuus te briengen. Want as m'n op reis gienge, nam m'n moeder 't aolve uus'ouwen mee. D'r wiere nog booter'ammen gele, van die groote, die zie je noe nèrges ml. In dan Betje Pluum in Liesje Tieke, want je was bezwuumcl van de vaeke. D'n aoren dag wier je wakker vol mit moggebulten. Gelukkeg nog gin schoole. M'n speelde vee in 't Sliengerbos in opte Touwbaene. Dae stieng 't Touwuusje nog an 't èncle bie de Mêêt in van die dikke paelen mit een gat d'r in om touwe te draoien langs êêl de Touwbaene. Ma d as a lang geleeje, 'k dienke 1926. Je kwam d'r ök dikkels Koosje Keeleman tegen, die woonde in de Schosjes (of Godskaemerjes). Die liep aoltóos mit een baele zak over z'n schoere. in een dikke stok. M'n waere noga benauwd van die vent, want goed snik wassen nie. Ie gieng wè vier keer in een jaer op 't êêl eiland nieuwjaer wènse. Dan zei'n d'r bie 'Ko nie gek De ménsen gaeve ma wat om van z'n af te weezen. 88

Tijdschriftenbank Zeeland

Kroniek van het Land van de Zeemeermin | 1997 | | pagina 90