nen de Hervormde gemeente van Zierikzee per 1 januari 1990 zelfstandige wijk
gemeenten zouden worden. Met gevolg dat de gemeenteleden een keuze moes
ten maken. Adriaan en Truus wensten niet te kiezen. Zij stelden: "wij hebben
belijdenis gedaan in en zijn lidmaat van de Hervormde kerk en niet van een
modaliteitsgemeente"Zij hadden beiden geen enkel begrip voor de twee stro
mingen in Hervormd Zierikzee. Gewezen op de vier modaliteitsstromingen in
hun vorige gemeente Rotterdam kon dit hun standpunt niet veranderen. Zij wer
den als enigen lid van de Gewone wijkgemeente van rechtzinnige signatuur en
tevens gastlid van de Buitengewone wijkgemeente van vrijzinnige signatuur.
Ondanks het feit dat hij de laatste maanden toenemende problemen had met zijn
gezondheid kwam zijn overlijden geheel onverwacht. Op zondag 31 juli 1994
overleed hij in het 'Oosterschelde-ziekenhuis te Goes. Op vrijdag 5 augustus
werd afscheid van hem genomen. Naast zijn familie bewezen een overweldigend
aantal vrienden, waaronder oud-collega's, oud-leerlingen, vertegenwoordigers
van diverse wetenschappelijke instellingen, de ZVDO, Stad en Lande, het
Zeeuwsch Genootschap en de 'Sociëteit De Vereeniging' hem de laatste eer. De
dienst van Woord en Gebed, onder verantwoordelijkheid van de Centrale ker
kenraad, werd geleid door ds. K. Hendrikse. Dochter Bertina herdacht namens
het gezin haar vader terwijl Truus op een onnavolgbare wijze voorging in het
dankgebed. Na afloop van de dienst werd zijn lichaam op de openbare begraaf
plaats van Zieriksee aan de aarde toevertrouwd.
De columnist van de toenmalige Zierikzeesche Nieuwsbode 'Marzas' (pseudo
niem voor de musicus Mar van der Veer) wijdde een Musicolumn aan Adriaan.
Conclusie
Gaandeweg, bij het schrijven van deze biografie over Adriaan de Vin, moest ik
ontdekken, dat ik ondanks het feit dat ik dacht hem goed te kennen, hem voor
mijn gevoel nog steeds niet helemaal ken. Ik heb hem leren kennen als een zeer
hartelijk, beminnelijk en humoristisch mens. Een man van een hoog intellectueel
niveau met een fenomenaal geheugen en een scherp analytisch inzicht. Ondanks
deze kwaliteiten bewoog hij zich het liefst onder de gewone mensen. Hoewel
principieel, soms rechtlijnig, wist hij muren te slechten en standpunten bij elkaar
te brengen. Ondanks het feit dat hem, meestal niet ten onrechte, traagheid werd
verweten heeft hij bergen werk verzet. Onverdroten heeft hij zich ingezet voor
zijn grote idealen: de gelijkwaardigheid van de streektaal aan de standaardtaal;
de jeugd ervan doordringen dat de streektaal actueel is en niet een erfenis van
opa of oma; behoud van het Nederlands, ook in het zuidelijk deel van het cul
tuurgebied. Soms moest ik, als ik hem hoorde pleiten, denken aan het verhaal
van Don Quichot. Toch stond Adriaan met beide benen op de grond en was
realist genoeg om te erkennen dat zijn strijd vaak tevergeefs was.
Door middel van de pers en de diverse organisaties, waarvan hij lid was, heeft hij
met de regelmaat van de klok met opgeheven vinger gewezen in de richting van
de eilandelijke autoriteiten, wanneer hij bedreiging van cultuur en landschap ver
moedde.
Dat hij zijn levenswerk, het onderzoek van de streektaal van Schouwen-
Duiveland, niet heeft kunnen voltooien met de uitgave van zijn regioboek had
verschillende oorzaken. Niet de vermeende traagheid of de gedegenheid -waar
mee hij te werk ging of de twijfel, waar Mar van der Veer in zijn 'In Memoriam'
over schreef, waren de oorzaak. De belangrijkste was het feit dat Adriaan geen
142
