gemeenschap door moeilijke tijden heen konden helpen. Dat was een niet onbe
langrijk gegeven toen de storm in die beruchte nacht in februari ook de Engelse
kust en Hatfield niet ongemoeid liet. Echter van de stormvloed als zodanig had
men in het licht glooiende heuvelland rondom Hatfield geen last. Er was wel de
nodige materiële schade.
Er ging ook door Engeland een golf van ontzetting en medeleven toen bekend
werd wat zich aan de oostkust had voltrokken. In de oorlog had men uitstekend
geleerd hoe je elkaar moest helpen en bijstaan in bange tijden en ook de over
heid was daar in 1953 (nog) helemaal op ingesteld. Dat bleek wel uit de snelheid
waarmee de hulpverlening op gang kwam en uit de uiterst effectieve wijze waar
op die in Engeland - ook in Hatfield - werd georganiseerd. Hulp en bijstand ver
lenen waar nodig en mogelijk, was ordered by Government en elke niet getroffen
community kreeg ter adoptie een plaats of een regio in het rampgebied toegewe
zen. Zo kreeg Hatfield de zorg over plaats Benfleet en het Carvey Island, gelegen
aan en in de monding van de Theems ten zuidoosten van Hatfield en hemels
breed niet eens zo ver van Hatfield vandaan.
Reeds op 3 februari 1953 kwam de gemeenteraad van het District Hatfield
Hatfield en het omringende platteland), de Rural District Council of Hatfield,
in een speciale vergadering bijeen om te bespreken wat men zou kunnen doen.
Er werd hardop nagedacht en dat leidde tot diverse suggesties en verzoeken.
Zo werd geopperd om alle in aanbouw zijnde huizen beschikbaar te stellen aan
daklozen en tevens te onderzoeken welke leegstand aan huizen en kamers voor
datzelfde doel benut kon worden. De Chairman of the Council (positie vergelijk
baar met die van een burgemeester in Nederland), werd verzocht om de bevol
king van Hatfield op te roepen om kleding, bedden, meubels en geld in te zamelen.
Voor dat laatste gaf de Council zelf het goede voorbeeld, door uit de gemeentekas
een eerste stoning van 200 guineas te doen. Men besloot tevens tot de oprichting
van het Flood Distress Committee, dat opdracht kreeg alle hulpverlening te orga
niseren en te coördineren en dat die taak onmiddellijk krachtig en efficiënt op
pakte. De vergadering werd besloten met het aannemen van de volgende verklaring:
That this Council has heard with deep regret of the disastrous flooding along our
coasts and of the residtant lost of lives, distress and suffering this has brought to
many people;they expressed their deep sympathy with the bereaved and offered to
help in any possible way to alleviate the distress of the victims."1
Men ging in allerlei werkgroepen uiteen en er ontstond een uiterst gestructureerde
en efficiënte aanpak van de hulpverlening. Overal werden affiches opgehangen
om de bevolking op te roepen om in actie te komen. De tekst op deze affiches
luidde als volgt:
Five ways in which you can help:
Offer of temporary accommodation for the homeless;
Gift of clothing, blankets and bedding;
Gift of tinned and packed foods;
Offer of furniture and household utensils;
Donation of money."2
In korte tijd stroomden grote hoeveelheden kleding, meubels en voedsel binnen
op de speciaal ingerichte verzamelpunten, om van daaruit naar het rampgebied
te worden vervoerd.
150
