kwam het erop neer dat de muren instoitten, deels de daken in hun val mee
nemend. Velen verdronken hierbij. Andere daken raakten los en werden door de
stroom meegesleurd, richting Oosterland. De bewoners van de Muijeweg over
kwam precies hetzelfde. Ter hoogte van de Rampaertschendijk bleef men steken
in het daar al eerder aangespoelde wrakhout. Juist bij het overbruggen van die
laatste tientallen meters, kwamen alsnog veel personen om. Een aantal over
leefde het drama. In een dijkwoning zocht men beschutting bij elkaar totdat er
redding daagde.
Halverwege de middag steeg het water in plaats van te zakken. Leen Tieleman
zag in dat de eerste verdieping geen werkelijk veilige plaats meer was. Het water
hoefde nog maar twee traptreden te stijgen! Dan maar via het luik naar de vliering,
met behulp van een stoel! Uiteraard was er al eerder contact - via het raam in de
dakkapel - met de bewoners van de middelste woning. Ook aan hen was de ernst
Een etmaal later. Eb in de Meidoornstraat met rechts de Gereformeerde Kerk
van de situatie niet ontgaan. Zij bevonden zich in de slaapkamer aan de Meidoorn
straatzijde. Broer en zuster De Jonge hadden elk hun winterjas aangetrokken. Zo
konden zij nog enigszins warm blijven.
Terwijl de eerste verdieping onder water kwam te staan, bleven vader en zoon
Tieleman nog even kijken door de dakkapel met het uitzicht op de Meidoorn
straat en het hoge dorpsgedeelte, met rechts de huisjes nabij 'de Groene Pit'. Men
werd getuige van een bloedstollend tafereel. Men zag hoe een vader zijn dochter
- een jonge weduwe - met haar drie kinderen, het vluchten mogelijk probeerde
te maken. Met zijn handen probeerde hij de wankele gevel te stutten. De twee
oudste kinderen konden zich op voorbij drijvend materiaal nog net in veiligheid
15
