Dordrecht, dat zelf nog maar net het water uit zijn binnenstad verdreef, heeft voor
zulke gevallen een noodhospitaal ingericht. De geëvacueerden die geen directe
medische hulp nodig hebben maar wel spijs, drank of kleding, vinden vrijwilligers
uit alle lagen der bevolking dag en nacht tot helpen gereed staan in een uit de
grond gestampt opvangcentrum. De meeste grote groepen gaan echter direct door
naar de jaarbeurshallen in Utrecht - een goed gesmeerde organisatie, want nog
geen vijf minuten nadat de loopplank werd uitgelegd, ben ik al in een bus vol
Zeeuwen naar die stad op weg.
't Was èrreg, oor', zegt een oude man, met verwarde witte haren, die tegenover
me zit. In zijn van vermoeienis asgrauw geworden gezicht schitteren zijn oogjes
hel. Hij draagt bemodderde klompen en twee jassen over elkaar; zijn in een
deken geknoopte eigendommen heeft hij niet in de bagageruimte willen leggen,
maar houdt hij onder handbereik op de vloer.
'Aoles onder waeter', vervolgt hij. 'Êêl 't eiland is wèg, oor. Duuveland ae da kom
nööjt mi trug. D'r zu wè foto's van in de krante stae.'
Ik reik hem een avondblad. Hij brengt het even, opgevouwen nog, onder zijn
ogen, maar laat het meteen weer op zijn schoot zakken.
'De drie kinders vammen broer bin verdronke. Aolledrie', zegt hij. 'In m'n neef,
die is ok wèg. In die man die aoltied nèffen m'n zat in de kèrreke, oe êêten ok
weer.... De kèrreke staeter nog, ja, die bluuf wè ooverènde.'
Hij droomt weg.
'Gee tie krante mar ier, vaoder', zegt de man naast mij en hij stoot een dikke, half
ingeslapen vrouw aan: 'Fdlep t'n 's...'
Ze grijpt in de zak van haar regenjas en begint traag zijn haar te kammen.
'Piet êêt 'n', roept de oude, terwijl de kam zijn witte lokken ordent.
'Die is ok verdronke, oor.'
Zwijgend bekijken de anderen de foto's in de krant, waarvoor zij een diepe belang
stelling blijken te hebben.
Er worden zakjes brood uitgedeeld, die ze met een aangenaam verrast 'dank je
wèl, meneer', in ontvangst nemen.
'Ze zurrege goed voor ons', zegt de vrouw. Ze heeft de kam weer opgeborgen.
Iedereen knikt. De stemming is bijna vergenoegd nu. De oude man heeft even
gebeden. Dan opent hij het zakje.
'Kaes', mompelt hij goedkeurend.
'Z'è bróód uuttegóójd bie ons', vertelt de zoon, die kauwend naast me zit. 'Vlieg-
tuugen'. Hij is een robuuste, uiterst nuchtere boer, met geweldige pikzwarte handen
en een in vele dagen niet geschoren gezicht, vol blauwrode vlekken. In de fatale
stormnacht zat hij met zijn vrouw thuis en zag plotseling water onder de deur
door komen. 'Nae de zolder!' riep hij dadelijk. Ze hadden de naaimachine mee
genomen. Hij was nog teruggegaan voor zijn schoenen, maar hij kon er maar één
vinden. Het ging allemaal zo snel -op zolder stonden ze tenslotte tot de borst in
het water. Nog lang had hij de naaimachine vastgehouden, maar op het laatst zei
zijn vrouw: 'Laeten ma gae, m'n d'r toch niks meer an.'
'In ik deejet, want ik was benauwd, oor...' zegt hij, mij naïef aankijkend.' 't Uus
gieng mar een in weer, - t was nèt een schip. In dan da bonken onder je voeten.
Van 't buffèt in de stoelen, die sloege mar anoudend teegen de zolder. Boem
boem boem...'
Hij zwijgt, kijkt ernstig voor zich uit en begint weer uit het zakje te eten. Na enig
nadenken maakt hij een wegwerpend gebaar:
27
