Onderlijk huis echtgenote auteur, nabij Cape/Ie. (Coll. A.M. Leijdekkers).
'An wajje ehaod eit, mojje ma nie mêê dienke ae anders is 't gêên leeven', zegt
hij, meer tegen zichzelf. De vader is ingedut met een stuk brood in de hand.
'Op 't schip kojje nie slaepe', zegt een vrouw met een groene shawl om haar hoofd.
'k 't nog eperbeerd, ma die ménsen maekte aomae zo n leeven. 't Leeken wè
'n plezierreize, soms.'
Ze glimlacht even. Een jongen met vuurrode konen, die midden in de bus zit,
roept opeens:
'k je wè zie ligge, op drie stoelen. Nèt 't graf van toettenkaam.'
Iedereen grinnikt nu vermaakt.
'Ik bin toch benauwd da m'n vaoder gauw döödgaet', zegt mijn buurman, op zijn
slapende vader wijzend. 'Ie ei te vee kauwe elee op zien leeftied, ee? Drieën-
zeventeg.'
Toen de dijk in Bruinisse brak, was het water in Nieuwerkerk gaan zakken tot
zowat anderhalve meter boven de weg. De meeste huizen bleken te zijn inge
stort. Aan de overkant was het dak afgerukt. Hij kon de buurman dood in de
kamer zien liggen. De vrouw zat er zonder te bewegen bij, maar ze leefde nog.
'k Ao wèl oore roepe 's nachs: 'Jan, kom noe toch èllepe, kom noe toch èllepe',
ma'k kon nie van de zolder ofkomme...' Wadend door het water was hij naar het
ouderlijk huis gegaan, maar voor hij er aankwam, vond hij zijn vader, drijvend op
een kast. Met z'n drieën waren ze ten slotte naar een wat hoger liggend deel van
het dorp geploeterd, dat droog stond.
'En was er geen mogelijkheid om weg te komen?'
'Eêst nie, laeter wèl' zegt hij. 'Ma we wouwe liever bluuve, ee. 'Gae noe toch',
riepen ze, maar ik zei: 'A'k mot, dan gae'k, mar ak niet mot, bluuv ik ier...'
Ma laeter, ja...'
28
