donkere jongen tegenover me, vaart thuis om te trouwen. 'Een bruidsboeket, da
vindek wèl op Schouwen, oor', zegt hij op twijfel sussende toon tegen een vrouw
met een kind. Zij knikt en vertelt dat ze ginds eens zien wil of ze nog niet terug
kan. Ze zit nu in Rotterdam, bij brave mensen 'ma man, 'k oor d'r toch zö rnoej.'
Hij vindt het ook. Er komt een oude boer van de kajuittrap en dringt zich op de
lange houten bank, tussen mij en een bejaard echtpaar in. Op ruwe toon roept
hij om koffie naar de kellner, een delicaat jongmens, dat zijn verversingen rond
sluipt met een soort sprakeloze verontwaardiging. De oude opent een enorme
papieren zak en begint in roofdiertempo de daarin opgetaste amandelbroodjes
op te schrokken. Hij heeft de opgejaagde schichtigheid van iemand die het leven
allang niet meer snapt, doch alleen de onvermijdelijke grimassen ervan bijhoudt.
Als de koffie, die hij zo flink besteld heeft, inderdaad komt, geraakt hij in een
lichte paniek. Hij klemt de zak met proviand tussen zijn knieën, neemt het kopje
aan en zet het hevig morsend op de vloer. Dan knoopt hij zijn hele vest los, vindt
tegen zijn hemd gedrukt een lederen wisselloperstas, die met een ketting aan
hem vastzit, haalt er een zilverbon uit en dekt zijn schat weer toe.
'Was joe vaoder nie kwiet in Rotterdam?' vraagt de vrouw met het kind aan de
bruidegom.
'Allêên d n êêsten aevend', zegt hij. 'Ie most bie ménsen booven 'n radiozaek
weeze. Toe t'n daer ankwam, wouwe ze datten in 't bad gieng in toen issen wèg-
gelöópe.'
De vrouw knikt begrijpend. Ernstig vervolgt de jongeman: 'Ma de pliesie eiten wi
tmg'aeld in toen oevde 't nie meer.'
De oude naast me heeft de zak leeg. Er kleven kruimels aan zijn lippen, maar die
hinderen hem niet als hij, wat rustiger nu zijn maag gevuld is, een sigaar
opsteekt.
'Ok in Rotterdam?' vraagt hij aan het echtpaar. Ze knikken. Het zijn diepsombere
oude mensen, van top tot teen in plechtig zwart, de karbiezen argwanend op de
schoot.
'Ik ok', zegt de man. 'Ik zit bie béste ménsen, oor. Ma 't is niks, Rotterdam. Êêst zat
ik beeter. Toen was ik in Goes. Dae kojje nogges wat scharrele. Mar in Rotterdam
nie, dae vaol niks te scharrelen.'
Hij trekt hard om de sigaar aan te houden. De ander, door dit schouwspel aange
lokt, haalt er ook een uit zijn binnenzak.
'Ik gae mar es kieke', zegt hij. 'Meschien dammen in Surreksêê 'n plekje kriege.
Er zitten er veel die niet maggen. Meschien in 't uus van m'n broer. Atte deuren
ma dicht wille. Want die bin krom van 't waeter.'
'M'n neef is bie men', meldt de man naast me. 'Die ei wèrrek op 't eiland. In noe
eiten men meeënoome om es te kieken.'
Hij knikt enige malen.
'Toe 'k de deur' oopendee, kwam inêêns aol dat waeter binne', zegt de vrouw aan
de overkant. 'Man, 't was of men arte owesneeje wier.'
'Ja ja', antwoordt de bruidegom rustig, 'in Rotterdam bin 'k lést nae 't voetballen
ewist. Ik zei an 't ekken: 'k Bin 'n evacué. Toen wier d'r 'n meneer eroope en die
vroeg of 'k 'r 'n bewies van ao. Dat lietek zie in toen kon 'k deurgae. Vo niks, oor.'
Hij glimlachte vredig.
't Was 'n móóje wèdstrijd', besloot hij.
'Ei j'ok zo'n suukerei ehaod mee affekaot d'r in?' vraagt de vrouw. 'Uut Frankriek.
Die bin lékker jongen.'
35
