Na de ontsluiting van het eiland toen het toerisme voor het eiland de belangrijkste
economische factor werd, kreeg de bank geleidelijk meer klanten onder de flore
rende middenstand. Er kwamen tevens bedrijfsterreinen, met schone industrie, want
Schouwen-Duiveland kreeg in de zogenaamde Gouden Delta de status van groene
long. Maar de nieuwe industriëlen kozen (nog) niet voor de Nutsspaarbank. Zij, het
overgrote deel van de middenstand en andere rekening-couranthouders, zaten bij
de handelsbanken. Veel mensen hadden en hebben trouwens een rekening bij twee
banken. Schouwen-Duiveland is een gesloten gemeenschap en men wil zich finan
cieel gesproken niet helemaal in de kaart laten kijken. In principe deden de Zierik-
zeese banken nu allemaal hetzelfde, maar de stad en omgeving hadden en hebben
voldoende financieel potentieel om ze alle profijtelijk te kunnen laten draaien.
Dankzij een initiatief van Vos leerde men elkaar wel beter kennen. Begin jaren
zeventig toen de Nederlandsche Middenstandsbank (NMB) naar Zierikzee kwam,
besloot hij dat het tijd werd elkaar eens te ontmoeten. Voorheen kon het gebeuren
dat men een collega voorbijliep zonder hem te herkennen. Op zijn uitnodiging
kwam men bij elkaar. Dat werd een kleine traditie, die aan het eind van de eeuw
wat verwaterde.
Vos had zich al eerder gemanifesteerd als iemand die zich betrokken voelde bij de
lokale gemeenschap. Een jaar na zijn komst werd hij door Burgemeester en Wet
houders van Zierikzee gevraagd om op sportief-cultureel gebied de ontsluiting van
Schouwen-Duiveland mee inhoud te geven. Vos, ex-profvoetballer bij Veendam,
zette zijn schouders onder de plannen om in Zierikzee een overdekt zwembad
plus sporthal te realiseren. Na intensief lobbyen en het werven van fondsen kon
staatssecretaris Vonhoff van CRM drie jaar later het sportcomplex openen. Het zou
het startpunt zijn voor de vele maatschappelijke functies die Vos op het eiland ging
vervullen. Activiteiten die het sociale draagvlak van de bank beslist versterkt hebben.
Breedbandmiljoenen en neveninkomsten
Tijdens de tweede sterke groeifase begin jaren zeventig werden er dankzij de
mogelijkheden van het girale betalingsverkeer niet alleen allerlei vormen van kre
dietverlening en (reis)verzekeringen mogelijk, maar ook hypothecaire kredieten
voor premiekoopwoningen. Met name de overheid moedigde in die jaren via aan
trekkelijke premies het eigen huizenbezit aan. Zomer 1969 was er in de Tweede
Kamer een wetsontwerp ingediend tot instelling van een bezitvormingsfonds, dat
met de zogenaamde Breedbandmiljoenen166 duurzaam privé-bezit van kleine
spaarders wilde bevorderen. Mensen van 21 tot en met 59 jaar, die niet werden
aangeslagen in de vermogensbelasting en met een belastbaar inkomen van min
der dan 15.000 gulden, konden een renteloze lening krijgen van 2000 gulden voor
de aankoop van een woning. Onder bepaalde voorwaarden wilde het rijk ook het
risico afdekken van een gemeentelijke garantie voor rente en aflossing van een
hypothecaire lening.167
Genoemde overheidsmaatregelen brachten commissaris Karsten medio 1971 op het
idee om als bank de bouw van premiekoopwoningen in Zierikzee te stimuleren
via leningen met overheidsgarantie. De vraag naar koopwoningen steeg snel,
mede omdat de lokale bevolking weer in aantal toenam. Zo overhandigde Vos
166. In 1965 had de staat haar aandelen Breedband N.V. verkocht voor 100 miljoen gulden, een bedrag dat inclu
sief rente inmiddels was opgelopen tot 120 miljoen. Al in 1966 had men dit geld willen bestemmen voor het
zelfde doel als het hier genoemde, maar het was afgewezen door de uitvoerende instellingen omdat het te
ingewikkeld was.
167. Om het duurzaam bezit van de kleine spaarder te bevorderen wilde de overheid ook nog een belastingvrije
premie toekennen van 35 procent aan de koper van een spaareffect.
157
