zand, hand, de zouden achtereenvolgens getranscibeerd moeten worden als: lal/t,
zatfl, haf/t.
Er is een enkele dialectschrijver die de juiste klankweergave grotendeels bena
derd. Ik zeg met nadruk benaderd, omdat iedere dialectschrijver zich bedient
van het niet geheel toereikende standaardtalige alfabet. Deze werkwijze is dus
best acceptabel. Alleen zou men zich dan toch moeten bedienen van een min of
meer systeem dat gebaseerd is op duidelijke afspraken.
Als goede voorbeelden daarvan zou ik de voormalig hoofdredacteur van de
Zierikzeese Nieuwsbode, wijlen de heer Tinus Bijdevaat willen noemen. Hij
schreef tot beginjaren 80 van de vorige eeuw zijn dialectstukjes in de Zierikzeese
Nieuwsbode onder het pseudoniem (schier)Eilandman. Ook vind ik dat wijlen
de heer Aclrie Leidekkers onder het schuilnaam Arjoan de werkelijke klankreali
satie op een zeer aanvaardbare wijze gestalte wist te geven. Hiermee wil ik uiter
aard geen afbruik doen aan het werk van andere dialectschrijvers.
Geschreven dialect is dan ook naar mijn stellige overtuiging minder betrouwbaar
als bron voor wetenschappelijk dialectologisch onderzoek. Wel is het zo dat,
wanneer u het Zeeuwse dialect beheerst en u leest bijvoorbeeld de onderstaande
dialectfragmenten hardop, dan zult u ontdekken dat u de in feite niet geheel cor
rect getranscibeerde woorden toch juist uitspreekt. U kunt dan gelijk ontwaren
waar de transcriptie in het dialect mank gaat.
Hieronder volgt een drietal dialectstukjes uit het werk van mevrouw Wiebrens-
Beekman. De eerste 2 stukjes proza zijn ondanks de historische realiteit humoris
tisch te noemen. Het derde betreft een gedicht over de zo bekende mossels uit
Bruinisse. Wel dient opgemerkt te worden dat ik de spelling en interpunctie van
de aangeleverde fragmenten letterlijk heb overgenomen.
Hier volgt allereerst een typisch sfeerbeeld uit het begin van de vorige eeuw.
Het gaat om een waargebeurd verhaal waarin de oom en tante van mevrouw
Wiebrens de hoofdrol spelen. De significante vetgedrukte woorden en woord
groepen worden aan het eind van het fragment van een korte toelichting voor
zien.
't Snoepwienkeltje
Schuun tegen over ons uus was vroeger 'n klein wienkeltje, 'n snoepwienkel
tje zö gezeid. Je kon der van oalles kriege in de kinders stienge nog a us vö 't
raem om te kieken of tur wat vö dur bie was a ze zö gelokkig waere asse 'n cent
kreege.
Mè die kreeg je nie zö dikkels, ons kreege iedere Zaeterdag van oalle beie de
grootmoeders un cent, in dat was tan un eel bezit. Dan hienge mun nae 't wien
keltje van moei1 Wullemientje. 't Was un moeie van mun moeder, in je fermiel-
je2 moch je nie verbie gae. 't Was mè 'n èrm weduwvrouwtje mee twee dochters.
D'r man was un broer van mun gröötvaeder, In ie was wè faertig jaer ouwer, mè
ze waere toch mi mekoare 'etrouwd in da kwam zö.
Nom3 Jan was mit un vrouwe 'etrouwd die nog a ziekelik was, in dae dee
Wullemien dan de boodschï/appen vö, in laeter toen tante Pie èèmae nie mee
kon, dee ze 't werk dur ok un bitje, tot dat tante Pie dur 'ööd vö goed neer lei.
Toen zat nom Jan allêênig, in dat kon nie!
Mè held 0111 un uusouwster te betaelen was tur ok nie; dust wat noe?
"Zouw jie mun boeltje noe nie bie kunne ouwe?", zeit un tegen Wullemien.
"Je bin noe achttien jaer, ik dinke, da tat best gae za. Bie Wullemien tuus was 't
124
