gêên vetpot, dust die vlieher hieng op4 Wullemien wier uusouwster bie nom
Jan, dust die was uut den brand. Ie kon't êêl goed mitter stelle, vêê te goed eihe-
luk, want nom Jan was ok nie van knien'aer5, in Wullemien was un vlienk
frommes6, dus 't lag ter dikke bovenop; nae un stuutje most ze un kindje
kööpe7, dat was wat, êêl 'durp sprak tur schande van, mè 't was zö, in ze hinge
saeme trouwe.
Zaode êêl vêê bekieks, das te behriepen, zó'n ouwe man in dan zó'n jong dienk,
mè allo, gêên praetje zó gróót of 't bloeit nae drie daegen dóód. In zó was 't hier
noe ok.
Nae un paer maenden krêêhe ze un dochter in nom Jan was zó gros as un
pooter mi êêne kraoie8. 't Was zeekes goed bevoalle want 't oare jaer was 't
wee van 't eihe laeken un pak9, in wee lag Wullemien in 't kraembedde, mè
toen was 't nie zó plezierig. Nom Jan was toen a un entje in de zestig in ie wier
ziek, nog a errug ok, 't gieng mis, nom Jan liet tur bie zitte, in 't hoeie leven vóó
Wullemien was uut. Dae zat ze noe mit tur twêê kindertjes in heen held, want
pensjoen kreeg ze nie. D'n èrmen most'r an te passé komme. Mè 't durp ielp
o kun antje mee. Ze hienge mi un lieste rond, in dae wir zó vee opgegeeve,
dat Wullemien un snoepwinkeltje kon behinne. In ja ze oade vee vaste klantjes,
vóral vó 'n cent van blad.
't Wienkeltje van moei Wullemientje.
Coll.J. Wiebrens.
Da blad, dat was wat a 't Zaerderdags was, liete mun ze lópe.
Ze aode un lange, smalle hank, in at 't belletje rienkede10, kwam ze nae vöóren
en dan wast; 'n cent van 't blad, in 'n aollefje vromme11: da kon toen nog.
In dan kwam ze mit tur schiengblad vol mi snoepgoed vó dur buuk an. In wil
der mè zoeke, in viengere overal an; 't was ok zó lekker.
Zuurstokken, spekkoeken, riemendrop, eunnikbrokken12, kleeftoffee, spek
ken, steinsel in noem mè op. Mun wiste nie wa ma op tun tun duur wier ze
toch moe, in dan zei ze, allo noe opschiete óór, un uure is gêên kakstoel, in dat
maekte ze anstalten om dur blad wee vó 't raem te zetten.
125
